REFERENCJE:
- Katalog polowy raisonné #69-11 F
- Katalog Michler & Lopsinger raisonné nr 345
- Katalog Sahli raisonné #175

Literatura:
- Roberta Descharnes, Gillesa Néret, „Dali, dzieło malowane”, Taschen, str. 259 poz. 579.
- Draeger 1968, poz. 198

Referencje: Catalogue Raisonne nr.310, p.205.
Louis TOFFOLI – francuski malarz pochodzenia włoskiego, urodził się w Trieście we Włoszech. Naukę rozpoczął w Trieste Naval School w 1924 roku, ale problemy osobiste zmusiły go do porzucenia nauki. Pracował jako kowal, później jako krawiec i uczęszczał na zajęcia wieczorowe w Trieste Academy of Fine Arts. Na Biennale w Trieście w 1928 roku zaprezentował dwa obrazy w stylu konstruktywistycznym. Jego wyjątkową wizją żywo interesowali się faszystowscy propagandyści.
W 1930 roku Louis Toffoli uciekł przed reżimem Mussoliniego i wyemigrował do Paryża. Mieszkał w przy rue Myrha w sercu dzielnicy Goutte d’Or, bez dokumentów i pieniędzy. Sylvia, jego przyszła żona, wkrótce do niego dołączyła. Denis Kalman, znany krawiec z Faubourg Saint Honoré, zatrudnił go, a jego talent do tworzenia modeli wkrótce został doceniony. Uzyskał kartę rzemieślnika i uczył sztuki kroju w izbie związku zawodowego odzieżowego. Liczne zlecenia pozwoliły mu na osiedlenie się w Alfortville w 1934 roku i w Charenton-le-Pont. Pracował jako freelancer dla paryskich domów mody, jednocześnie uczęszczając na zajęcia z rysunku i próbując swoich sił w technice plakatowej. Dzień po dniu cierpliwie udoskonalał swój styl, odmawiając pracy w reklamie.
Począwszy od 1935 roku wystawiał w czołowych paryskich salonach: Salon d’Automne, Salon des Indépendants, Salon des Peintres Témoins de leur Temps. W 1947 roku Luigi Toffoli przyjął francuskie obywatelstwo i został Louisem Toffoli. W latach 50 – tych nauczył się litografii i swój kunszt malarski całkowicie poświęcił się tej szlachetnej technice. Malarski wyraz Louisa Toffoliego charakteryzuje się przekonującą obserwacją ludzkiej postawy, malowniczych scen lub krajobrazów stworzonych przez człowieka. Jego indywidualny styl malarski jest rozpoznawany na całym świecie. Wystawiał w wielu krajach, a jego prace graficzne znajdują się w wielu zbiorach muzealnych.
Muzeum Toffoli zostało otwarte w 1995 roku w Charenton-le-Pont, gdzie mieszkał. Jego prace są częścią stałej kolekcji Galerii Estades od 1990 roku. Były eksponowane w czterech siedzibach Galerii Estades: w Paryżu, Lyonie, Tulonie i Baden-Baden.

Referencje: Catalogue Raisonne nr.335, p.217.
Louis TOFFOLI – francuski malarz pochodzenia włoskiego, urodził się w Trieście we Włoszech. Naukę rozpoczął w Trieste Naval School w 1924 roku, ale problemy osobiste zmusiły go do porzucenia nauki. Pracował jako kowal, później jako krawiec i uczęszczał na zajęcia wieczorowe w Trieste Academy of Fine Arts. Na Biennale w Trieście w 1928 roku zaprezentował dwa obrazy w stylu konstruktywistycznym. Jego wyjątkową wizją żywo interesowali się faszystowscy propagandyści.
W 1930 roku Louis Toffoli uciekł przed reżimem Mussoliniego i wyemigrował do Paryża. Mieszkał w przy rue Myrha w sercu dzielnicy Goutte d’Or, bez dokumentów i pieniędzy. Sylvia, jego przyszła żona, wkrótce do niego dołączyła. Denis Kalman, znany krawiec z Faubourg Saint Honoré, zatrudnił go, a jego talent do tworzenia modeli wkrótce został doceniony. Uzyskał kartę rzemieślnika i uczył sztuki kroju w izbie związku zawodowego odzieżowego. Liczne zlecenia pozwoliły mu na osiedlenie się w Alfortville w 1934 roku i w Charenton-le-Pont. Pracował jako freelancer dla paryskich domów mody, jednocześnie uczęszczając na zajęcia z rysunku i próbując swoich sił w technice plakatowej. Dzień po dniu cierpliwie udoskonalał swój styl, odmawiając pracy w reklamie.
Począwszy od 1935 roku wystawiał w czołowych paryskich salonach: Salon d’Automne, Salon des Indépendants, Salon des Peintres Témoins de leur Temps. W 1947 roku Luigi Toffoli przyjął francuskie obywatelstwo i został Louisem Toffoli. W latach 50 – tych nauczył się litografii i swój kunszt malarski całkowicie poświęcił się tej szlachetnej technice. Malarski wyraz Louisa Toffoliego charakteryzuje się przekonującą obserwacją ludzkiej postawy, malowniczych scen lub krajobrazów stworzonych przez człowieka. Jego indywidualny styl malarski jest rozpoznawany na całym świecie. Wystawiał w wielu krajach, a jego prace graficzne znajdują się w wielu zbiorach muzealnych.
Muzeum Toffoli zostało otwarte w 1995 roku w Charenton-le-Pont, gdzie mieszkał. Jego prace są częścią stałej kolekcji Galerii Estades od 1990 roku. Były eksponowane w czterech siedzibach Galerii Estades: w Paryżu, Lyonie, Tulonie i Baden-Baden.

Dali namalował Sygnał niepokoju w roku 1936, który aktualnie znajduje się w Scottish National Gallery of Modern Art, Edinburgh, cat. No P 392. Obraz ten prawdopodobnie ma swoje korzenie w fantazji Dalíego, dotyczącej ukrytego podglądacza, który obserwuje obiekt swoich pragnień przez okno podupadłego budynku. Gałąź, która przecina ramię kobiety może odnosić się do mitu o Dafne, która została przemieniona w krzak. To również wyjaśniałoby zielony odcień jej piersi.

Modelką do tego aktu była wielka miłość Modiglianiego - Jeanne Hébuterne. Poznała Modiglianiego Académie Colarossi i została jego natchnieniem. Miała wtedy 19 lat, Amedeo był od niej o czternaście lat starszy. Modigliani namalował około 25 jej portretów.
Jeanne urodziła córkę, którą nazwała tym samym imieniem – Jeanne Modigliani (1918-1984). Zdrowie Modiglianiego pogarszało się – chorował na gruźlicę. Amedeo zmarł 24 stycznia 1920 roku. Dwa dni później Jeanne rzuciła się z piątego piętra i popełniła samobójstwo będąc w ostatnim miesiącu drugiej ciąży.
Modigliani namalował ten obraz w roku 1917. Obecnie znajduje się w zbiorach Nakanoshima Museum of Art, Osaka, Japonia.

Frida Kahlo, meksykańska malarka urodzona w 1907 roku, stała się jedną z najbardziej cenionych i rozpoznawalnych postaci sztuki XX wieku. Jej prace są dziś uważane za ikoniczne, a ona sama jest symbolem siły, niezależności.
Za życia Frida Kahlo była bardziej znana jako żona słynnego muralisty Diego Rivery niż jako artystka. Choć miała grono admiratorów, w tym uznanych twórców i intelektualistów, takich jak André Breton czy Pablo Picasso, jej prace były postrzegane głównie jako lokalny fenomen związany z meksykańską kulturą i folklorem. Wystawiała swoje dzieła w Meksyku i Stanach Zjednoczonych, a nawet miała jedną indywidualną wystawę w Nowym Jorku w 1938 roku, która spotkała się z dużym zainteresowaniem. Jednak dopiero po jej śmierci w 1954 roku rozpoczął się prawdziwy wzrost zainteresowania jej twórczością.
Lata 70. XX wieku przyniosły falę zainteresowania sztuką Fridy Kahlo, zwłaszcza w kontekście rozwoju ruchów feministycznych oraz rosnącej świadomości na temat sztuki tworzonej przez kobiety. Frida stała się ikoną feminizmu, ponieważ w swoich pracach odważnie poruszała tematy związane z tożsamością, cielesnością, płcią, cierpieniem i siłą kobiet. Jej niezwykle osobiste autoportrety trafiły do szerokiego odbiorcy jako wyraz autentycznego, bezkompromisowego podejścia do sztuki.
Frida Kahlo łączyła w swoich obrazach elementy realizmu, surrealizmu i symbolizmu, tworząc niezwykle osobistą ikonografię. Choć sama twierdziła, że nie jest surrealistką, jej prace często były w ten sposób klasyfikowane przez krytyków. Kahlo odzwierciedlała w swoich obrazach fascynację meksykańską kulturą, historią oraz rdzenną sztuką. To połączenie lokalnego kolorytu z uniwersalnym przekazem emocjonalnym sprawiło, że jej twórczość zaczęła być doceniana nie tylko w Meksyku, ale na całym świecie.
Dziś Frida Kahlo jest uważana za jedną z najważniejszych artystek XX wieku. Jej obrazy są wystawiane w najważniejszych muzeach i galeriach na całym świecie, a retrospektywne wystawy, takie jak ta zorganizowana w Tate Modern w Londynie czy MoMA w Nowym Jorku, przyciągają tłumy. W 2022 roku jej obraz „Diego i ja” (1949) został sprzedany za rekordową sumę ponad 34 milionów dolarów, co czyni go najdroższym dziełem latynoamerykańskiej sztuki. Stała się także ikoną popkultury, a jej twarz widnieje na plakatach, koszulkach i gadżetach, co świadczy o jej niezwykłym wpływie na masową wyobraźnię.
Referencje:
The Jacques and Natasha Gelman Collection of Mexican Art, the Vergel Foundation and the Tarpon Trust © 2017 Banco de México Diego Rivera Frida Kahlo Museums Trust, Mexico

Galatea of the Spheres to jeden z najsłynniejszych obrazów Dalego namalowany w 1952 roku. Przedstawia Galę Dalí, żonę i muzę Salvadora, złożoną z serii sfer ułożonych w ciągły układ. Nazwa Galatea odnosi się do nimfy morskiej z mitologii klasycznej słynącej ze swojej cnoty, a może również odnosić się do posągu ukochanego przez jego twórcę, Pigmaliona.
Obraz przedstawia popiersie Gali złożone z matrycy sfer, które wydają się być zawieszone w przestrzeni. Stanowi syntezę sztuki renesansowej i teorii atomowej oraz ilustruje ostateczną nieciągłość materii, a wg Samego Salvadpra Dali same sfery reprezentują cząsteczki atomowe.
Dalí był bardzo zainteresowany fizyką jądrową od czasu pierwszych wybuchów bomb atomowych w sierpniu 1945 r. i opisywał atom jako „ulubiony pokarm dla myśli”. Uznając, że materia składa się z atomów, które się ze sobą nie stykają, starał się odtworzyć to w swojej ówczesnej sztuce, z przedmiotami zawieszonymi i nie stykającymi się ze sobą. Obraz ten był również symbolem jego próby pogodzenia odnowionej wiary w katolicyzm z fizyką jądrową. Jego przyjaciel, malarz Antoni Pitxot, wspominał, że Dalí miał wielki szacunek dla głębi perspektywy w obrazie i sfer, które namalował. Dalí chciał, aby obraz ten został wystawiony na sztaludze, która należała do francuskiego malarza Jeana-Louisa-Ernesta Meissoniera, w apartamencie trzech pokoi zwanym Pałacem Wiatrów (nazwa pochodzi od tramontany) w Teatrze i Muzeum Dalíego w Figueres.[1] Pozostaje tam eksponowany. W 2009 r. został przetransportowany i wystawiony w National Gallery of Victoria w Melbourne, wraz z wieloma innymi obrazami Dalí na wystawie Liquid Desire.
Reprodukowana:
- “Dali Dzieła Wybrane 1904 - 1989”;R.Descharnes,G.Neret;Taschen 2011;str.160
- „Salvador Dali La Obra Pictorica 1946 - 1989”; R.Descharnes,G.Neret;Taschen; Taschen 1999;t.II;str.457

Agonia i ekstaza idą ręka w rękę w pełnym rozmachu arcydziele Pabla Picassa Trzech tancerzy. Kamień milowy w sztuce nowoczesnej z 1925 roku. Dla Picassa Trzech tancerzy oznaczało radykalne zerwanie z jego pogodną, klasyczną fazą i początek nowego okresu emocjonalnej przemocy i ekspresjonistycznego zniekształcenia. Znajduje się na skrzyżowaniu szaleństwa, filozofii i awangardy: miejscu, w którym tożsamość jest zakłócona, a samo ciało jest zagrożone.

Edvard Munch był norweskim malarzem i grafikiem, uznawanym za jednego z prekursorów ekspresjonizmu. Jego twórczość często podejmowała tematy egzystencjalne, takie jak samotność, śmierć, miłość i lęk, które odzwierciedlały jego osobiste zmagania i dramatyczne doświadczenia życiowe, w tym śmierć matki i siostry oraz problemy ze zdrowiem psychicznym. Jego styl, cechujący się intensywnymi kolorami i wyrazistymi konturami, wywarł silny wpływ na sztukę XX wieku i uczynił go jednym z najwybitniejszych artystów swojej epoki.
Krzyk (norw. Skrik) – obraz ekspresjonistyczny namalowany w 1893 r. przez norweskiego artystę Edvarda Muncha. Wielu krytyków sztuki uznało Krzyk za największe dzieło Muncha. Ich zdaniem obraz przedstawia współczesnego człowieka przeszytego bólem egzystencjalnym. Krajobraz w tle przedstawia fiord w pobliżu Oslo, widoczny ze wzgórza Ekeberg. Obrazowi nadawano też tytuł Płacz.
Krzyk, obok takich obrazów jak Mona Lisa Leonarda da Vinci czy Słoneczniki Vincenta van Gogha, należy do najbardziej znanych obrazów na świecie. Jest uważany za arcydzieło ekspresjonizmu.
Dzieła Edvarda Muncha są wystawiane głównie w Munchmuseet w Oslo, muzeum poświęconym wyłącznie jego twórczości. Posiada największą kolekcję prac Muncha, w tym wiele wersji jego najsłynniejszego obrazu,” Krzyk”. Inne prestiżowe muzea, takie jak, MoMA w Nowym Jorku, Tate Modern w Londynie oraz Muzeum Van Gogha w Amsterdamie, również posiadają wybrane dzieła Muncha. Prace Muncha są niezwykle cenione na rynku sztuki i osiągają wysokie ceny. W 2012 roku pastelowa wersja Krzyku została sprzedana na aukcji za blisko 120 milionów dolarów, co czyni ją jednym z najdroższych obrazów w historii.

Prywatna biblioteka Dalego była pełna prac różnych autorów, którzy wywarli na niego wpływ w trakcie jego kariery. Wśród nich jest jeden, na którego Dalí kładł szczególny nacisk: Velázquez. Podziw Salvadora Dalí dla charakteru i twórczości Velázqueza jest dobrze znany. Praktyka Velázqueza malowania scen „w plenerze” i fakt, że dzięki temu jego obrazy zamieniały się w zdjęcia fotograficzne, musiały go fascynować. Podziw ten znajdujemy od samego początku, a Dalí okazywał go również w sferze prywatnej. Jego dom w Portlligat jest ozdobiony wieloma portretami osób z wąsami, a Velazquez jest jednym z nich. Dalí zwykł mawiać, że kolekcjonuje wąsy, zwłaszcza jeśli należały do sławnych osób.
W latach 40. możemy wyraźnie dostrzec wpływ Velázqueza w dziełach Salvadora Dalí, takich jak wspaniały obraz olejny z 1938 r. The Image Disappears oraz dzieła takie jak Galarina i Basket of Bread.

Głównymi bohaterami „Porannego słońca” jest kobieta i światło. Sam tytuł podpowiada, na co artysta chciał zwrócić szczególną uwagę. W tak prostym temacie zawiera się jednak cała głębia uczuć i znaczeń. Przed widzem otwiera się furtka do osobistej interpretacji tego dzieła.
Edward Hopper niezmiennie podkreślał: „Nie maluję smutku ani samotności. Staram się tylko namalować światło na ścianie”. Jakże to skromna i pełna pokory puenta do własnej twórczości.
Edward Hopper to jeden z najwybitniejszych amerykańskich malarzy XX wieku, znany z melancholijnych, realistycznych przedstawień codzienności, które odkrywają ukryte emocje i samotność życia w nowoczesnej Ameryce. Mimo że studiował sztukę europejską – zwłaszcza impresjonizm – jego styl rozwijał się w kierunku amerykańskiego realizmu, skupiając się na osamotnionych scenach miejskich, krajobrazach, a także na wyobcowanych postaciach zanurzonych we własnych myślach.
Hopper stworzył własny, rozpoznawalny styl, w którym prostota formy łączy się z głębokim przekazem emocjonalnym. Jego malarstwo charakteryzuje się klarowną kompozycją i oszczędną paletą barw, z częstym użyciem naturalnego światła, które tworzy kontrasty i buduje nastrój. Wiele jego obrazów przedstawia wnętrza kawiarni, moteli, mieszkania i ulice miejskie – miejsca na pozór pełne życia, ale często puste i chłodne, przez co budzą uczucie samotności.
Typowe dla Hoppera jest także zastosowanie efektu „zawieszonego momentu” – scena sprawia wrażenie, jakby uchwycono ją na chwilę przed lub po jakimś wydarzeniu, co pozwala widzowi wejść w życie postaci i wyobrazić sobie ich historie.
Edward Hopper zainspirował nie tylko malarzy, ale także reżyserów filmowych, fotografów i pisarzy. Jego zdolność do tworzenia intensywnie sugestywnych, wręcz filmowych obrazów wywarła wpływ na takich twórców jak Alfred Hitchcock czy David Lynch. Filmy, takie jak „Okno na podwórze” Hitchcocka, zawierają elementy inspirowane pracami Hoppera, jak np. samotne okna i anonimowość miejskiej scenerii.
Prace Edwarda Hoppera wystawiane na całym świecie, najważniejsze w prestiżowych muzeach i galeriach, jak Whitney Museum of American Art w Nowym Jorku, które posiada znaczenie jego dzieł oraz Museum of Modern Art (MoMA) w Instytucie Sztuki w Chicago. Jego obrazy są uznawane jako arcydzieła realizmu, kolekcjonerzy i instytucje rywalizujące o możliwość ich zakupu lub wypożyczenia na wystawy.

„Les Maitres de l'Affiche” wydawane było przez Imprimerie Chaix pod kierownictwem Julesa Chereta w latach 1896–1900. Wydania specjalne zawierały plansze z oryginalnymi projektami znanych artystów. Wśród najbardziej poszukiwanych plakatów z serii znajdują się „Job” A. Muchy który pomógł Alfonsowi Mucha ugruntować pozycję twórcy pięknych popularnych obrazów secesyjnych oraz „Moulin Rouge” Toulouse-Lautreca. Z ponad tysiącem projektów plakatów Jules Cheret był uważany za ojca sztuki plakatu. Wiele plakatów z Les Maitres de l'Affiche zostało zaprojektowanych przez samego Chareta. W 1866 roku otworzył własny zakład drukarski w Paryżu, a od 1881 roku działał w ramach wydawnictwa Chaix Imprimerie, w którym wydawano „Les Maitres de l'Affiche”.
„Jane Avril” powstała w okresie La Belle Epoque we Francji w czasie francuskiego Wielkiego Ruchu Plakatowego, który rozpoczął się pod koniec XIX wieku. W tym czasie ulice wszystkich dużych miast na świecie były pełne wielkoformatowych, kolorowych, żywych obrazów plakatowych. Plakaty reklamowe zaczęto traktować jako dzieła sztuki i publikować jako litografie wysokiej jakości. Imprimerie Chaix odegrała dużą rolę w popularyzacji projektów plakatów, a także w dokumentowaniu całego ruchu artystycznego.
Jane Avril, pseudonim Jeanne Louise Beaudon, urodzona 9 czerwca 1868 w Paryżu 20 czerwca w dzielnicy Belleville, a zmarła 17 stycznia 1943 w Paryżu 15 stycznia, była jedną z najsłynniejszych tancerek Moulin Rouge, gdzie nazywano ją „Jane la Folle” lub „La Mélinite”. Często odwiedza nocne życie i niespokojne miejsca Paryża, gdzie kobiety będące na wpół tancerkami, na wpół prostytutkami są atrakcją stolicy, zwłaszcza na balu Bullier, gdzie odkrywa pasję do tańca. I to właśnie tam, na oczach młodych studentów, którzy uczęszczają na wieczory w establishmentu, podejmuje swoje pierwsze ryzykowne gry z wrodzonym darem i szaleństwem rytmu. Całe jej smukłe ciało jest naelektryzowane, gdy słyszy radosne akcenty Orfeusza w Zaświatach. Sama opowiadała: "Pewnego dnia tańczyłam jak dziecko. Utworzyłyśmy wokół mnie krąg. Wyglądałam jak dziecko, rozwiewały mi się włosy. I pamiętam sukienkę "Empire" w białe paski z fioletem, która kwitła wokół mnie. Zakochana w tańcu, znalazła tam swoją drogę. Jej nerwowa kruchość sprawia, że nosi przydomki Szalona Jane lub Mélinite, czyli materiał wybuchowy. Inteligentna i wrażliwa Jane Avril bywała w kręgach intelektualnych i artystycznych. Muza Henriego de Toulouse-Lautreca, którego talent podziwia, partnerka Mistinguetta, przyjaciółka Jorisa-Karla Huysmansa, Maurice'a Barrèsa, Auguste'a Renoira, Alphonse'a Allaisa, który chce się z nią ożenić, jest uwielbiana przez mężczyzn.

Impressions d'Afrique to obraz namalowany przez Salvadora Dalí w 1938 roku. Ten olej na płótnie to surrealistyczny autoportret, którego tytuł został zapożyczony z Impressions d'Afrique Raymonda Roussela. Znajduje się w zbiorach Muzeum Boijmans Van Beuningen w Rotterdamie.
Reprodukowana:
- “Dali Dzieła Wybrane 1904 - 1989”;R.Descharnes,G.Neret;Taschen 2011;str.123
- „400 obrase de 1914 a 1983 Salvador Dali « Ministerio de Cultura ; Barcelona 1983
- Catalogo de la exposicion ; Centre Georges Pompidou ; Nr 251
- Salvador Dali.A guide to his work in public museums;Cleveland;Ohio;1974,str.84
- Dali – Grandes Maestros De La Pintura moderna ;Eric Shanes ;Navarra,1992 ;str.97

Patrick Reault urodził się w październiku 1955 roku w Bayonne. Początkowo był aktorem i muzykiem w zespole w Clermont-Ferrand, zanim rozpoczął karierę malarza w Marsylii na początku lat 80. Malował dniem i nocą w piwnicy w poszukiwaniu gry świateł zainspirowanej dwoma wielkimi mistrzami: Nicolasem de Staelem i Williamem Turnerem. Sprzedał swoje pierwsze akwarele na nabrzeżach starych portów Marsylii, zanim wrócił do Paryża. Jego pierwsza technika ewoluowała, przechodząc od akwareli do oleju, aż w końcu wybrał akryle, które dają mu większą swobodę tworzenia kolorowych krajobrazów. Dzieła Patricka Reaulta były wystawiane w Azji, Stanach Zjednoczonych i Francji i są częścią niektórych prywatnych kolekcji na całym świecie.

Patrick Reault urodził się w październiku 1955 roku w Bayonne. Początkowo był aktorem i muzykiem w zespole w Clermont-Ferrand, zanim rozpoczął karierę malarza w Marsylii na początku lat 80. Malował dniem i nocą w piwnicy w poszukiwaniu gry świateł zainspirowanej dwoma wielkimi mistrzami: Nicolasem de Staelem i Williamem Turnerem. Sprzedał swoje pierwsze akwarele na nabrzeżach starych portów Marsylii, zanim wrócił do Paryża. Jego pierwsza technika ewoluowała, przechodząc od akwareli do oleju, aż w końcu wybrał akryle, które dają mu większą swobodę tworzenia kolorowych krajobrazów. Dzieła Patricka Reaulta były wystawiane w Azji, Stanach Zjednoczonych i Francji i są częścią niektórych prywatnych kolekcji na całym świecie.

Spis niektórych kompozycji z datą ich stworzenia przez Picassa:
Deux femmes sur un lit (1905) - Le baiser (1904) - Autoportrait avec nu (1902) Couple enlacé (1901) - Nu couché (1901) - Les amants (1904) - Scènes érotiques (1902) L'étreinte (1905) - Nu féminin (1919) - Nu de dos (1922) - Minotaure violant une femme (1933)
L'artiste et son modèle (1933) - Dora et le minotaure (1936) - Adora (1938) - L'odalisque La tentation de St Antoine (1967) - Myrrhine et Cinésias (1934) - Femme couchée (1969)

Życie towarzyskie i artystyczne Krakowa przełomu wieków XIX i XX rozwijało się intensywnie, koncentrując się zarówno w salonach, jak i przy stolikach modnych kawiarni. Kazimierz Sichulski, obok Karola Frycza, Stanisława Kuczborskiego, Stanisława Rzeckiego oraz Wojciecha Wojtkiewicza, wszedł do grona krakowskich prześmiewców, którzy przy kawiarnianym stoliku Cukierni Lwowskiej Jana Apolinarego Michalika wpadli na pomysł opracowania litograficznej teki karykatur aktorek i aktorów w rolach granych ówcześnie sztuk – „Wesela”, „Erosa i Psyche”, „Dzieci Waniuszyna”, „Sióstr bliźnich”, „Wesela Figara”, „Kościuszki pod Racławicami”, „Anastazji”, „Kupca weneckiego”, „Półdziewic” i „Ślubów panieńskich”. I tak pod kierunkiem Rzeckiego narodziła się w 1904 roku sławna „Teka Melpomeny”, odbita bezpłatnie przez Zenona Pruszyńskiego w jego Zakładach Litografii Artystycznej, przyjaciela artystów, wiernego ich sprzymierzeńca w zabawie. W skład „Teki” weszło 38 autolitografii opracowanych przez wybitnych artystów okresu Młodej Polski.
"W krzywym zwierciadle karykatury i żartu, w biegłym rysunku i w płasko rozlanych plamach barwnych i czerni, czasem na rozgwieżdżonym prószeniem farb tle – obserwujemy głowy i postacie aktorek, aktorów oraz sceny zbiorowe, łącznie z zaklętym tańcem przez Chochoła".
Wśród popularnych i ulubionych aktorów znajdziemy tu: Jadwigę Mrozowską, Helenę Sulimę, Stanisławę Wysocką, Jerzego i Bolesława Leszczyńskich, Mariana Jednowskiego, Michała Przybyłowicza, Aleksandra Zelwerowicza. „Teka Melpomeny” bawiła, trochę gorszyła, ale cieszyła się dużą popularnością, a jej sława przetrwała do dzisiaj. Litografie z tej teki eksponowano w 1905 roku w Salonie Krywulta w Warszawie; wiele z nich utkwiło w tekach kolekcjonerów, inne zdobiły ściany salonów i pokoi miłośników grafiki, secesji, teatru, a także dobrej zabawy. Były też ozdobą ścian Cukierni Lwowskiej, w której narodził się pomysł teki i gdzie w 1905 doku powstał artystyczny kabaret Zielony Balonik, a cukiernie zaczęto nazywać Jamą Michalikową”, która działa do dnia dzisiejszego.

Aureliusz Pruszyński (1847 Kasinka Mała pow. Limanowa - 1904 Kraków) krakowski litograf, właściciel cenionego Zakładu Litografii Artystycznej Aureliusza Pruszyńskiego w Krakowie założonego w 1873 roku na ul. Pijarskiej 17, od ca 1902 właścicielem zakładu był jego syn Zenon Pruszyński (zob. SAP t. 8 ss. 92-93). W zakładzie A. Pruszyńskiego od końca XIX w. czołowi krakowscy artyści odbijali swoje prace graficzne w technice litografii (w tym plakaty) m.in. słynną "Tekę Melpomeny".

Autolitografia – litografia narysowana przez autora – artystę bezpośrednio na kamieniu litograficznym.

Lit.:M. Grońska, Grafika w książce, tece i albumie, Wrocław 1994, poz. 7.; Katalog zbiorów Gabinetu Grafiki”, t.1: „Grafika polska w latach 1901-1939”, Wrocław 1983, kat. 691, s. 208.

Życie towarzyskie i artystyczne Krakowa przełomu wieków XIX i XX rozwijało się intensywnie, koncentrując się zarówno w salonach, jak i przy stolikach modnych kawiarni. Kazimierz Sichulski, obok Karola Frycza, Stanisława Kuczborskiego, Stanisława Rzeckiego oraz Wojciecha Wojtkiewicza, wszedł do grona krakowskich prześmiewców, którzy przy kawiarnianym stoliku Cukierni Lwowskiej Jana Apolinarego Michalika wpadli na pomysł opracowania litograficznej teki karykatur aktorek i aktorów w rolach granych ówcześnie sztuk – „Wesela”, „Erosa i Psyche”, „Dzieci Waniuszyna”, „Sióstr bliźnich”, „Wesela Figara”, „Kościuszki pod Racławicami”, „Anastazji”, „Kupca weneckiego”, „Półdziewic” i „Ślubów panieńskich”. I tak pod kierunkiem Rzeckiego narodziła się w 1904 roku sławna „Teka Melpomeny”, odbita bezpłatnie przez Zenona Pruszyńskiego w jego Zakładach Litografii Artystycznej, przyjaciela artystów, wiernego ich sprzymierzeńca w zabawie. W skład „Teki” weszło 38 autolitografii opracowanych przez wybitnych artystów okresu Młodej Polski.
"W krzywym zwierciadle karykatury i żartu, w biegłym rysunku i w płasko rozlanych plamach barwnych i czerni, czasem na rozgwieżdżonym prószeniem farb tle – obserwujemy głowy i postacie aktorek, aktorów oraz sceny zbiorowe, łącznie z zaklętym tańcem przez Chochoła".
Wśród popularnych i ulubionych aktorów znajdziemy tu: Jadwigę Mrozowską, Helenę Sulimę, Stanisławę Wysocką, Jerzego i Bolesława Leszczyńskich, Mariana Jednowskiego, Michała Przybyłowicza, Aleksandra Zelwerowicza. „Teka Melpomeny” bawiła, trochę gorszyła, ale cieszyła się dużą popularnością, a jej sława przetrwała do dzisiaj. Litografie z tej teki eksponowano w 1905 roku w Salonie Krywulta w Warszawie; wiele z nich utkwiło w tekach kolekcjonerów, inne zdobiły ściany salonów i pokoi miłośników grafiki, secesji, teatru, a także dobrej zabawy. Były też ozdobą ścian Cukierni Lwowskiej, w której narodził się pomysł teki i gdzie w 1905 doku powstał artystyczny kabaret Zielony Balonik, a cukiernie zaczęto nazywać Jamą Michalikową”, która działa do dnia dzisiejszego.

Aureliusz Pruszyński (1847 Kasinka Mała pow. Limanowa - 1904 Kraków) krakowski litograf, właściciel cenionego Zakładu Litografii Artystycznej Aureliusza Pruszyńskiego w Krakowie założonego w 1873 roku na ul. Pijarskiej 17, od ca 1902 właścicielem zakładu był jego syn Zenon Pruszyński (zob. SAP t. 8 ss. 92-93). W zakładzie A. Pruszyńskiego od końca XIX w. czołowi krakowscy artyści odbijali swoje prace graficzne w technice litografii (w tym plakaty) m.in. słynną "Tekę Melpomeny".

Autolitografia – litografia narysowana przez autora – artystę bezpośrednio na kamieniu litograficznym.

Lit.:M. Grońska, Grafika w książce, tece i albumie, Wrocław 1994, poz. 7.; Katalog zbiorów Gabinetu Grafiki”, t.1: „Grafika polska w latach 1901-1939”, Wrocław 1983, kat. 691, s. 208.

Fernando Botero - kolumbijski malarz i rzeźbiarz znany z wolumetrycznych stylizacji postaci i przedmiotów. Jego twórczość obejmuje takie tematy, jak życie codzienne w Kolumbii, odniesienia do historii sztuki, takie jak Mona Lisa, i nadużycia władzy – a wszystko to łączą przesadnie pulchne postacie Botero. Stylizację tę, nazwano „Boterismo”. Jego prace znajdują się obecnie w zbiorach Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Nowym Jorku, Art Institute of Chicago oraz Museo Botero w Bogocie poświęconemu artyście i jego twórczości.

Bernard Buffet był jednym z najbardziej znanych i cenionych francuskich artystów XX wieku. Jego charakterystyczny styl, rozpoznawalny na całym świecie, zapewnił mu ogromną popularność. Był artystą wszechstronnym, tworzącym obrazy olejne, akwarele, rysunki, grafiki i scenografie teatralne.
Jego twórczość charakteryzuje się: wyrazistą kreską- Buffet stosował mocne, czarne linie konturowe, które nadawały jego pracom surowy, a nawet szkieletowy wygląd, Oszczędną kolorystyką: jego paleta barw była zazwyczaj ograniczona, często dominowały szarości, brązy i ciemne zielenie, co potęgowało melancholijny nastrój obrazów oraz tematyką- Buffet często przedstawiał motywy egzystencjalne, takie jak samotność, przemijanie i śmierć. Jego obrazy często emanowały poczuciem niepokoju i pesymizmu.
Cykl „Kwiaty „podobnie jak inne prace Buffeta, odzwierciedla jego zainteresowanie formą i strukturą, a także jego skłonność do przedstawiania motywów w sposób surowy i pozbawiony ozdobników. Prace Bernarda Buffeta, w tym litografie z cyklu "Kwiaty", są cenione przez kolekcjonerów na całym świecie. Jego dzieła można znaleźć w wielu muzeach i galeriach, a także w prywatnych kolekcjach.

Bernard Buffet był jednym z najbardziej znanych i cenionych francuskich artystów XX wieku. Jego charakterystyczny styl, rozpoznawalny na całym świecie, zapewnił mu ogromną popularność. Był artystą wszechstronnym, tworzącym obrazy olejne, akwarele, rysunki, grafiki i scenografie teatralne.
Jego twórczość charakteryzuje się: wyrazistą kreską- Buffet stosował mocne, czarne linie konturowe, które nadawały jego pracom surowy, pozbawiony ozdobników wygląd, oszczędną kolorystyką:-jego paleta barw była zazwyczaj ograniczona, często dominowały szarości, brązy i ciemne zielenie, co potęgowało melancholijny nastrój obrazów oraz tematyką- Buffet często przedstawiał motywy egzystencjalne, znany był z tego, że często malował martwe natury, a motyw chleba i wina pojawiał się w jego twórczości wielokrotnie, co świadczy o jego fascynacji tymi prostymi, ale symbolicznymi przedmiotami. Buffet używał tuszu i akwareli, co pozwalało na uzyskanie charakterystycznego, szkicowego efektu.
W latach 50. XX wieku, kiedy powstał ten obraz, Buffet był już uznanym artystą, ale jego styl budził kontrowersje. Jego prace były postrzegane jako antymodernistyczne, co było wyrazem jego sprzeciwu wobec dominujących wówczas abstrakcyjnych tendencji w sztuce.
Prace Bernarda Buffeta, w tym litografie z cyklu "Nature Morte", są cenione przez kolekcjonerów na całym świecie. Jego dzieła można znaleźć w wielu muzeach i galeriach, a także w prywatnych kolekcjach.

Bernard Buffet był jednym z najbardziej znanych i cenionych francuskich artystów XX wieku. Jego charakterystyczny styl, rozpoznawalny na całym świecie, zapewnił mu ogromną popularność. Był artystą wszechstronnym, tworzącym obrazy olejne, akwarele, rysunki, grafiki i scenografie teatralne.
Jego twórczość charakteryzuje się: wyrazistą kreską- Buffet stosował mocne, czarne linie konturowe, które nadawały jego pracom surowy, a nawet szkieletowy wygląd, Oszczędną kolorystyką: jego paleta barw była zazwyczaj ograniczona, często dominowały szarości, brązy i ciemne zielenie, co potęgowało melancholijny nastrój obrazów oraz tematyką- Buffet często przedstawiał motywy egzystencjalne, takie jak samotność, przemijanie i śmierć. Jego obrazy często emanowały poczuciem niepokoju i pesymizmu.
Cykl „Kwiaty „podobnie jak inne prace Buffeta, odzwierciedla jego zainteresowanie formą i strukturą, a także jego skłonność do przedstawiania motywów w sposób surowy i pozbawiony ozdobników. Prace Bernarda Buffeta, w tym litografie z cyklu "Kwiaty", są cenione przez kolekcjonerów na całym świecie. Jego dzieła można znaleźć w wielu muzeach i galeriach, a także w prywatnych kolekcjach.

Bernard Buffet był jednym z najbardziej znanych i cenionych francuskich artystów XX wieku. Jego charakterystyczny styl, rozpoznawalny na całym świecie, zapewnił mu ogromną popularność. Był artystą wszechstronnym, tworzącym obrazy olejne, akwarele, rysunki, grafiki i scenografie teatralne.
Jego twórczość charakteryzuje się: wyrazistą kreską- Buffet stosował mocne, czarne linie konturowe, które nadawały jego pracom surowy, pozbawiony ozdobników wygląd, oszczędną kolorystyką:-jego paleta barw była zazwyczaj ograniczona, często dominowały szarości, brązy i ciemne zielenie, co potęgowało melancholijny nastrój obrazów oraz tematyką- Buffet często przedstawiał motywy egzystencjalne, znany był z tego, że często malował martwe natury, a motyw chleba i wina pojawiał się w jego twórczości wielokrotnie, co świadczy o jego fascynacji tymi prostymi, ale symbolicznymi przedmiotami. Buffet używał tuszu i akwareli, co pozwalało na uzyskanie charakterystycznego, szkicowego efektu.
W latach 50. XX wieku, kiedy powstał ten obraz, Buffet był już uznanym artystą, ale jego styl budził kontrowersje. Jego prace były postrzegane jako antymodernistyczne, co było wyrazem jego sprzeciwu wobec dominujących wówczas abstrakcyjnych tendencji w sztuce.
Prace Bernarda Buffeta, w tym litografie z cyklu "Nature Morte", są cenione przez kolekcjonerów na całym świecie. Jego dzieła można znaleźć w wielu muzeach i galeriach, a także w prywatnych kolekcjach.

Stylistyka kompozycji wskazuje na lata 1933 - 1935. W tym okresie Dali wykonał szereg rysunków koni przedstawiając je w swoim indywidualnym, nowatorskim stylu.
(porównaj: „Salvador Dali La Obra Pictorica 1904 - 1946”; R.Descharnes,G.Neret;Taschen; Taschen 1999;t.II;str.457).
W późniejszych latach Dali zaczął eksperymentować z metalowymi technikami graficznymi druku wklęsłego, m.in. akwafortą i suchą igłą. Rzadziej akwatintą, gdyż Dalego interesowała bardziej "kreska" rysunku niż jego kolor. W latach 50/60-tych XX w. Dali wykonał niewielką ilość akwafort rysując swoje konie na płycie miedzianej pokrytej mieszanką żywicy, asfaltu i wosku oraz drukując je w niewielkich nakładach.
Prezentowana akwaforta będąca zapewne jedną z pierwszych prób Dalego, pochodzi z kolekcji Pierluigi Graziani włoskiego kolekcjonera i historyka sztuki.
Po kilku latach prób Dali porzucił wykonywanie akwafort na rzecz rysunków, gdyż rysunki przychodziły mu z niezwykłą łatwością, a akwaforty wymagały dużego nakładu pracy. Akwaforty Salvadora Dali są niezwykłą rzadkością na światowym rynku sztuki.

REFERENCJE:
- Katalog wydania: Field #69-2
- Katalog wydania: Michler & Lopsinger #1225-1230
- Katalog wydania: Sahli #130-135
Cykl "Suite Papillon" Salvadora Dalego, Normandia 1969, to seria prac stworzonych przez artystę na zamówienie francuskich kolei państwowych SNCF (Société Nationale des Chemins de Fer Français). Prace te miały promować podróże pociągiem do różnych regionów Francji.
W skład cyklu wchodziło sześć barwnych litografii i heliograwiur, z których każda przedstawiała inny region Francji, a motywem przewodnim były motyle ("papillon" po francusku oznacza motyla). Motyle w twórczości Dalego często symbolizowały przemianę, ulotność i piękno.
Prace z "Suite Papillon" charakteryzują się typowym dla Dalego surrealistycznym stylem, łączącym precyzyjny rysunek z fantastycznymi i symbolicznymi elementami. Na każdej pracy można odnaleźć charakterystyczne dla artysty motywy, takie jak miękkie zegary, iluzje optyczne czy osobliwe postacie, wkomponowane w pejzaże nawiązujące do danego regionu.
Prace z tego cyklu są cenione przez kolekcjonerów i miłośników sztuki Dalego ze względu na ich unikalny charakter, połączenie komercyjnego z artystycznym celem oraz typową dla mistrza wyobraźnię i technikę. Motyw Normandii w tym cyklu przedstawia krajobraz tego regionu z surrealistycznymi elementami, w tym oczywiście z motylami.
Praca ta, opublikowana przez J. Schneidera w 1969 r., została zamówiona przez SNCF w celu jej promocji; Należy do serii „Butterfly Suite”.

REFERENCJE:
- Katalog raisonne: Field #69-2
- Katalog raisonne : Michler & Lopsinger #1225-1230
- Katalog raisonne : Sahli #130-135
Cykl "Suite Papillon" Salvadora Dalego, Normandia 1969, to seria prac stworzonych przez artystę na zamówienie francuskich kolei państwowych SNCF (Société Nationale des Chemins de Fer Français). Prace te miały promować podróże pociągiem do różnych regionów Francji.
W skład cyklu wchodziło sześć barwnych litografii i heliograwiur, z których każda przedstawiała inny region Francji, a motywem przewodnim były motyle ("papillon" po francusku oznacza motyla). Motyle w twórczości Dalego często symbolizowały przemianę, ulotność i piękno.
Prace z serii "Suite Papillon" charakteryzują się typowym dla Dalego surrealistycznym stylem, łączącym precyzyjny rysunek z fantastycznymi i symbolicznymi elementami. Na każdej pracy można odnaleźć charakterystyczne dla artysty motywy, takie jak miękkie zegary, iluzje optyczne czy osobliwe postacie, wkomponowane w pejzaże nawiązujące do danego regionu.
Prace z tego cyklu są cenione przez kolekcjonerów i miłośników sztuki Dalego ze względu na ich unikalny charakter, połączenie komercyjnego z artystycznym celem oraz typową dla mistrza wyobraźnię i technikę.

REFERENCJE:
- Katalog raisonne : Field #69-2
- Katalog raisonne : Michler & Lopsinger #1225-1230
- Katalog raisonne: Sahli #130-135
Cykl "Suite Papillon" Salvadora Dalego, Normandia 1969, to seria prac stworzonych przez artystę na zamówienie francuskich kolei państwowych SNCF (Société Nationale des Chemins de Fer Français). Prace te miały promować podróże pociągiem do różnych regionów Francji.
W skład cyklu wchodziło sześć barwnych litografii i heliograwiur, z których każda przedstawiała inny region Francji, a motywem przewodnim były motyle ("papillon" po francusku oznacza motyla). Motyle w twórczości Dalego często symbolizowały przemianę, ulotność i piękno.
Prace z serii "Suite Papillon" charakteryzują się typowym dla Dalego surrealistycznym stylem, łączącym precyzyjny rysunek z fantastycznymi i symbolicznymi elementami. Na każdej pracy można odnaleźć charakterystyczne dla artysty motywy, takie jak miękkie zegary, iluzje optyczne czy osobliwe postacie, wkomponowane w pejzaże nawiązujące do danego regionu.
Prace z tego cyklu są cenione przez kolekcjonerów i miłośników sztuki Dalego ze względu na ich unikalny charakter, połączenie komercyjnego z artystycznym celem oraz typową dla mistrza wyobraźnię i technikę.

Cykl Dalinian Horses jest wymieniony w oficjalnym katalogu dzieł graficznych Salvadora Dali wyd. Albert Fields.
Seria ta obejmuje 18 litografii, których motywem przewodnim jest koń. Są to następujące prace: Neptune (Neptun); Pégase (Pegaz); Le Cheval de Troie (Koń trojański); Bucéphale (Bucefał); Le Chevalier Romain (Kawalerzysta rzymski); Le Centurion (Centurion); Le Cheval de Caligula (Koń Kaliguli); Le Cheval de Triomphe (Koń triumfu); Saint Georges (Święty Jerzy); La Licorne (Jednorożec); Le Chevalier Chrétien (Rycerz chrześcijaństwa); Lady Godiva; Le Cheval de Course (Koń wyścigowy); Le Cheval de Labeur (Koń pracy); Le Picador (Pikador); Don Quichotte ou l’Éloge de la Folie (Don Kichot - pochwała szaleństwa);Le Cheval de la Mort (Koń śmierci); Le Cheval de Printemps (Koń wiosny).
Cykl prac Salvadora Dalego znany jako "Dalinian Horses" jest kwintesencją fascynacji Dalego symboliką konia. Konie były jednym z motywów często wykorzystywanych przez Dalego w różnych dziełach, ponieważ reprezentowały dla niego siłę, wolność, elegancję i duchowy wymiar człowieka.
Dali często odwoływał się do postaci z mitologii greckiej i rzymskiej, takich jak Pegaz czy konie Heliosa ciągnące rydwan Słońca. Symbolika konia była dla niego uniwersalna i wielowymiarowa. W "Dalinian Horses" widoczne są także nawiązania do średniowiecznej sztuki i hiszpańskiego dziedzictwa, z którego się wywodził.
Dali jako jeden z czołowych surrealistów, przekształcał znane motywy w niezwykłe, często dziwaczne formy. W "Dalinian Horses" konie są przedstawione w sposób nierealistyczny – ich sylwetki wydłużają się, zacierając granice między rzeczywistością a snem. W ten sposób Dali badał granice wyobraźni i podświadomości.
Cykl "Dalinian Horses" został wykonany w różnych technikach, w tym litografii i grafiki, co pozwoliło artyście eksperymentować z różnymi stylami i efektami. Dzięki temu mógł w pełni ukazać dynamiczność i dramatyczność postaci konia. W cyklu Dalego konie nie są zwykłymi zwierzętami – często unoszą się nad ziemią, nawiązując do transcendencji i duchowego wymiaru życia. Ich sylwetki bywają przesycone niepokojem, jednocześnie pozostając majestatyczne. U Dalego koń jest symbolem siły, lecz także ambiwalentnych emocji: wolności i dzikości, a jednocześnie ujarzmienia i opresji.

Cykl Dalinian Horses jest wymieniony w oficjalnym katalogu dzieł graficznych Salvadora Dali wyd. Albert Fields.
Seria ta obejmuje 18 litografii, których motywem przewodnim jest koń. Są to następujące prace: Neptune (Neptun); Pégase (Pegaz); Le Cheval de Troie (Koń trojański); Bucéphale (Bucefał); Le Chevalier Romain (Kawalerzysta rzymski); Le Centurion (Centurion); Le Cheval de Caligula (Koń Kaliguli); Le Cheval de Triomphe (Koń triumfu); Saint Georges (Święty Jerzy); La Licorne (Jednorożec); Le Chevalier Chrétien (Rycerz chrześcijaństwa); Lady Godiva; Le Cheval de Course (Koń wyścigowy); Le Cheval de Labeur (Koń pracy); Le Picador (Pikador); Don Quichotte ou l’Éloge de la Folie (Don Kichot - pochwała szaleństwa);Le Cheval de la Mort (Koń śmierci); Le Cheval de Printemps (Koń wiosny).
Cykl prac Salvadora Dalego znany jako "Dalinian Horses" jest kwintesencją fascynacji Dalego symboliką konia. Konie były jednym z motywów często wykorzystywanych przez Dalego w różnych dziełach, ponieważ reprezentowały dla niego siłę, wolność, elegancję i duchowy wymiar człowieka.
Dali często odwoływał się do postaci z mitologii greckiej i rzymskiej, takich jak Pegaz czy konie Heliosa ciągnące rydwan Słońca. Symbolika konia była dla niego uniwersalna i wielowymiarowa. W "Dalinian Horses" widoczne są także nawiązania do średniowiecznej sztuki i hiszpańskiego dziedzictwa, z którego się wywodził.
Dali jako jeden z czołowych surrealistów, przekształcał znane motywy w niezwykłe, często dziwaczne formy. W "Dalinian Horses" konie są przedstawione w sposób nierealistyczny – ich sylwetki wydłużają się, zacierając granice między rzeczywistością a snem. W ten sposób Dali badał granice wyobraźni i podświadomości.
Cykl "Dalinian Horses" został wykonany w różnych technikach, w tym litografii i grafiki, co pozwoliło artyście eksperymentować z różnymi stylami i efektami. Dzięki temu mógł w pełni ukazać dynamiczność i dramatyczność postaci konia. W cyklu Dalego konie nie są zwykłymi zwierzętami – często unoszą się nad ziemią, nawiązując do transcendencji i duchowego wymiaru życia. Ich sylwetki bywają przesycone niepokojem, jednocześnie pozostając majestatyczne. U Dalego koń jest symbolem siły, lecz także ambiwalentnych emocji: wolności i dzikości, a jednocześnie ujarzmienia i opresji.

Kostabi urodził się w Los Angeles jako syn estońskich imigrantów. Wychował się w Whittier w Kalifornii i studiował rysunek i malarstwo na California State University w Fullerton. W 1982 roku przeprowadził się do Nowego Jorku, a w 1984 roku stał się prominentną postacią sceny artystycznej East Village ,
Kostabi jest najbardziej znany ze swoich obrazów przedstawiających bezimienne postacie, które często komentują współczesne problemy polityczne, społeczne i psychologiczne, a których korzenie stylistyczne tkwią w pracach Giorgio de Chirico i Fernanda Légera . Oprócz tradycyjnej ekspozycji w świecie sztuki, Kostabi zaprojektował okładki albumów Guns N' Roses ( Use Your Illusion ) i The Ramones ( ¡Adios Amigos! ), Seether ( Holding Onto Strings Better Left to Fray ), Jimmy'ego Scotta ( Holding Back The Years ), Glint ( Sound in Silence ), RK: Roman Klun ( Kingsway ), Psychotica ( Espina ) oraz liczne produkty, w tym zegarek Swatch , wazony Alessi, filiżanki do espresso Rosenthal, szklanki do mleka Ritzenhoff i różową koszulkę Giro d'Italia.
Prace Kostabiego znajdują się w stałych kolekcjach Museum of Modern Art, Metropolitan Museum of Art, Guggenheim Museum, Brooklyn Museum, National Gallery w Waszyngtonie , Museum of Contemporary Art w Los Angeles , Corcoran Gallery of Art , Yale University Art Gallery , National Gallery of Modern Art w Rzymie i Groninger Museum w Holandii.
Mark Kostabi to artysta, który nie boi się wywoływać kontrowersji i kwestionować tradycyjnych pojęć sztuki. Jego prace są rozpoznawalne i prowokują do myślenia, co czyni go jedną z najbardziej intrygujących postaci współczesnej sceny artystycznej.
Mark Kostabi to artysta, który nie boi się wywoływać kontrowersji i kwestionować tradycyjnych pojęć sztuki. Jego prace są rozpoznawalne i prowokują do myślenia, co czyni go jedną z najbardziej intrygujących postaci współczesnej sceny artystycznej.

Księżna de la Salle była przyjaciółką Tamary Łempickiej, polskiej malarki art déco. Łempicka namalowała jej portret w 1925 roku. Obraz przedstawia księżną stojącą na czerwonym dywanie w eleganckim stroju do jazdy konnej.
Księżna de la Salle po rozwodzie z księciem otrzymała znaczne alimenty. Pieniądze te przeznaczyła m.in. na wspieranie artystów, w tym Tamary Łempickiej, zamawiając u niej swoje portrety oraz portret córki. Po utracie majątku w latach 30. XX wieku, księżna wraz z córką Romaną zamieszkała skromnie w małej alpejskiej wiosce.
Obraz "Portret księżnej de la Salle" z 1925 roku jest uważany za jedno z ważniejszych dzieł w twórczości Tamary Łempickiej, które wyznaczyło jej charakterystyczny styl art déco. Sama malarka ceniła ten obraz i trzymała go w swoim domu.
Tym większego znaczenia nabierają słowa Łempickiej: „Malowałam królów i prostytutki. Maluje tych, którzy są dla mnie inspirujący i powodują, że czuje wibracje.”

René Magritte, znany belgijski malarz surrealista, stworzył obraz "The Common Place" w 1964 roku. Jego prace często charakteryzują się użyciem zwykłych przedmiotów w niezwykłych kontekstach, co prowadzi do zaskakujących i niejednoznacznych scen. Magritte miał na celu "sprawić, aby najbardziej zwyczajne przedmioty krzyczały głośno", przekształcając znajome, powszechne obiekty w nieznane i dwuznaczne sceny poprzez zaskakujące zestawienia, zmiany skali i zabawę słowami.
Styl Magritte'a jest często opisywany jako magiczny realizm lub surrealizm. Jego technika malarska była ilustracyjna i precyzyjna, co pozwalało na wyraźne przedstawienie treści jego obrazów. Powtarzalność była ważną strategią dla Magritte'a, nie tylko w zakresie motywów w poszczególnych obrazach, ale także zachęcając go do tworzenia wielu kopii niektórych z jego największych dzieł.
Postać mężczyzny w meloniku to jeden z najbardziej charakterystycznych motywów w pracach René Magritte'a. Ta figura pojawia się w wielu jego obrazach, często jako anonimowy, stereotypowy "mały człowiek" klasy średniej. Melonik stał się symbolem surrealistycznego podejścia Magritte'a do sztuki i jest często interpretowany jako komentarz na temat utraty indywidualności w społeczeństwie masowym.
Innym powtarzającym się motywem w pracach Magritte’a jest obraz twarzy lub postaci zasłoniętej tkaniną. Najbardziej znanym przykładem tego motywu jest obraz “The Lovers” z 1928 roku, na którym para kochanków całuje się przez zasłony na twarzach. Ten motyw może mieć związek z traumatycznym doświadczeniem z dzieciństwa Magritte’a, kiedy to jego matka popełniła samobójstwo, a jej twarz była przykryta suknią, gdy wydobyto ją z rzeki.
Magritte często wykorzystywał te elementy, aby zmusić widza do zastanowienia się nad rzeczywistością i wyzwać tradycyjne postrzeganie przedmiotów i osób. Jego prace zachęcają do refleksji nad tym, co jest widoczne i co ukryte, co jest rzeczywiste i co jest iluzją.

Taras nad morzem w Saint Adresse lub Ogród w Saint-Adresse (fr. Terrasse à Sainte-Adresse, Jardin à Sainte-Adresse) – to obraz olejny Claude’a Moneta, namalowany w 1867 roku.
Monet namalował ten obraz w wieku 26 lat, w czasie, gdy z grupą swoich przyjaciół z Paryża próbował znaleźć nowe drogi na opisanie rzeczywistości. Artysta, z powodu biedy, musiał opuścić Paryż. Pojechał do swojej ciotki do Sainte-Adresse, miejscowości niedaleko Hawru. Ogród na obrazie był własnością właśnie ciotki Moneta, która na płótnie ukazana jest jako siedząca kobieta z białą parasolką. Obok niej odpoczywa ojciec artysty. Dalej stoi kuzynka ze swoim przyjacielem.
Dwanaście lat po jego wykonaniu Monet wystawił obraz na czwartej wystawie impresjonistów w 1879 roku.

Cykl "Vollard Suite" to cykl 100 rycin wykonanych pierwotnie w technice akwaforty, począwszy od 1939 roku rytowane przez Rogera Lacouriere (1892 - 1967). Cykl był tworzony przez Picassa w latach 1930-1937 i został nazwany na cześć marszanda, który je u Picassa zamówił, Ambroise Vollard (1866-1939). Vollard nie doczekał publikacji całego cyklu, który po jego śmierci został zasponsorowany przez Fundusz Abby Aldrich Rockefeller. W cyklu znajdują się grafiki o różnej tematyce, ale najważniejsza jest pracownia rzeźbiarza. Wśród nich znajduje się grupa przedstawiająca wyrzeźbioną głowę przypominającą kilka innych, które Picasso stworzył zainspirowany swoją kochanką, Marie-Thérese Walter.
Wiele z tych rycin przedstawia postać kobiecą, przypominającą Marie-Therese, która była jego muzą i modelką. Seksualność to powracający motyw w twórczości Picassa, przedstawiany na różne sposoby. W latach trzydziestych zaczął tworzyć sceny przemocy seksualnej . W tamtym czasie Picasso pozostawał pod wpływem surrealizmu, który zachęcał do eksploracji nieświadomych myśli i pragnień.
Mityczny Minotaur - po części człowiek, po części byk - był alter ego Picassa w latach trzydziestych XX wieku i częścią szerszej eksploracji klasycyzmu, która była widoczna w jego twórczości przez wiele lat. Minotaur był także symbolem surrealistów, którzy postrzegali go jako uosobienie zakazanych pragnień. Dla Picassa był to wyraz złożonych emocji w czasie osobistych zawirowań. Minotaur symbolizował lubieżność, przemoc, poczucie winy i rozpacz.

Cykl "Vollard Suite" to cykl 100 rycin wykonanych pierwotnie w technice akwaforty, począwszy od 1939 roku rytowane przez Rogera Lacouriere (1892 - 1967). Cykl był tworzony przez Picassa w latach 1930-1937 i został nazwany na cześć marszanda, który je u Picassa zamówił, Ambroise Vollard (1866-1939). Vollard nie doczekał publikacji całego cyklu, który po jego śmierci został zasponsorowany przez Fundusz Abby Aldrich Rockefeller. W cyklu znajdują się grafiki o różnej tematyce, ale najważniejsza jest pracownia rzeźbiarza. Wśród nich znajduje się grupa przedstawiająca wyrzeźbioną głowę przypominającą kilka innych, które Picasso stworzył zainspirowany swoją kochanką, Marie-Thérese Walter.
Wiele z tych rycin przedstawia postać kobiecą, przypominającą Marie-Therese, która była jego muzą i modelką. Seksualność to powracający motyw w twórczości Picassa, przedstawiany na różne sposoby. W latach trzydziestych zaczął tworzyć sceny przemocy seksualnej. W tamtym czasie Picasso pozostawał pod wpływem surrealizmu, który zachęcał do eksploracji nieświadomych myśli i pragnień.
Mityczny Minotaur - po części człowiek, po części byk - był alter ego Picassa w latach trzydziestych XX wieku i częścią szerszej eksploracji klasycyzmu, która była widoczna w jego twórczości przez wiele lat. Minotaur był także symbolem surrealistów, którzy postrzegali go jako uosobienie zakazanych pragnień. Dla Picassa był to wyraz złożonych emocji w czasie osobistych zawirowań. Minotaur symbolizował lubieżność, przemoc, poczucie winy i rozpacz.

( S.P.A.D.E.M. – francuski odpowiednik polskiego ZAIKS), na odwrocie hologram „verification of authenticity”. Oryginalny certyfikat.Irys jest jedną z wersji cyklu irysów malowanych przez Van Gogha podczas jego pobytu w szpitalu psychiatrycznym w Saint-Rémy-de-Provence. Obraz charakteryzuje się brakiem napięcia cechującego ostatnie dzieła Van Gogha przed jego samobójczą śmiercią w 1890 roku. Irysy, podobnie jak spora część ówczesnych obrazów, były inspirowane japońską sztuką malarską Ukiyo-e.
Mało doceniany za życia, van Gogh zyskał sławę po śmierci. Dziś jest powszechnie uważany za jednego z największych malarzy w historii, artystę, którego twórczość inspiruje naśladowców na całym świecie, co przyczyniło się do powstania nowych ruchów artystycznych tj. ekspresjonizm.
Jego charakterystyczne, dynamiczne pociągnięcia pędzlem, intensywne kolory i emocjonalne przedstawienie krajobrazów stały się rozpoznawalnymi cechami postimpresjonizmu. Wiele z jego technik, takich jak użycie farby prosto z tubki (impasto) czy malowanie z pamięci, zostało zaadaptowane przez późniejszych artystów. Eksperymentował z aplikowaniem koloru w kropkach i kreseczkach, co wpłynęło na rozwój jego stylu.
Van Gogh zaczął malować na kilka lat przed ukończeniem 30. roku życia, a najbardziej znane dzieła stworzył w ciągu dwóch ostatnich lat. Jest autorem ponad 2000 dzieł, w tym: 870 obrazów, 150 akwarel i ponad 1000 rysunków i 133 szkiców listowych. Dziś jego prace należą do najbardziej rozpoznawalnych i najdroższych dzieł sztuki. Nie odnosząc sukcesów komercyjnych, zmagał się z ciężką depresją i biedą, co ostatecznie doprowadziło do jego samobójstwa w wieku 37 lat.

Tom Wesselmann, obok takich twórców jak Andy Warhol czy Roy Lichtenstein, jest uważany za jednego z pionierów amerykańskiego pop-artu, znanym przede wszystkim z tworzenia śmiałych, kolorowych kompozycji, które często przedstawiały tematy związane z konsumpcją, reklamą i kulturą popularną. Jego sztuka, silnie inspirowana współczesnym światem mediów, reklam oraz komercji, różniła się jednak od wielu innych twórców pop-artu, takich jak Andy Warhol czy Roy Lichtenstein. Wesselmann starał się unikać nadmiernej ironii i dystansu, charakterystycznych dla niektórych twórców tego nurtu, kładąc większy nacisk na estetykę i klasyczne tematy, takie jak akt czy martwa natura.
Wesselmann nigdy nie dążył do skandalizowania – raczej do artystycznej analizy nagości jako motywu kulturowego
Jednym z ważniejszych dzieł Toma Wesselmanna jest jego seria aktów, w tym kompozycja „Nagość Cynthii” („Cynthia Nude”). W ramach tej serii Wesselmann eksplorował temat ciała kobiecego, które traktował zarówno jako klasyczny motyw malarski, jak i jako symbol nowoczesnej, zmysłowej konsumpcji w kulturze popularnej.
Prace Toma Wesselmanna cieszą się dużym uznaniem zarówno w środowisku artystycznym, jak i na rynku sztuki. Jako jeden z czołowych przedstawicieli pop-artu, Wesselmann zdobył światową sławę za życia, a jego twórczość wciąż jest ceniona, kolekcjonowana i wystawiana w prestiżowych muzeach i galeriach. Jego dzieła regularnie pojawiają się na aukcjach i osiągają bardzo wysokie ceny, co świadczy o ich popularności i wartości rynkowej.

Robert P. Descharnes (1926–2014) – francuski fotograf, filmowiec i autor.

Był sekretarzem Salvadora Dalí, a po śmierci malarza – administratorem jego praw autorskich.

Literatura: Field, 74-5 A.