Pochodzenie:
– Włochy, kolekcja Angelo Sommaruga
– kolekcja Maria Caputo Sommaruga (córka Angelo)
– Paryż, 2002 – Galerie Marek
– depozyt Muzeum Miasta Łodzi
– kolekcja Macieja Musiała
– Dom Aukcyjny Polswiss Art., aukcja 12.12.2017, poz. 30
– Polska, kolekcja prywatna
Wystawiany:
– Muzeum Narodowe w Warszawie, Warszawa, „Olga Boznańska”, 25 luty – 2 maja 2015.
– Muzeum Narodowe w Krakowie, Kraków, „Olga Boznańska”, 25 październik 2014 – 1 luty 2015.
Reprodukowany:
– A. Król, „Boznańska nieznana”, Fundacja Turleja, 2005, s. 201.
– B. Ilkosz, „Zapisy przemian. Sztuka polska z kolekcji Krzysztofa Musiała”, Muzeum Narodowe we Wrocławiu, Wrocław 2008, s. 88.
– Bobrowska E., Kozakowska-Zaucha U., „Olga Boznańska”, Muzeum Narodowe w Krakowie, Kraków 2014, s. 258.
– „Olga Boznańska”, Muzeum Narodowe w Warszawie, Warszawa 2015, s. 228.
„Co malowałam w tych latach w Paryżu? To samo, co dzisiaj. Przede wszystkim portrety. Żywy człowiek jest zawsze dla mnie ciekawszy, aniżeli te wszystkie kombinowane książki i karafki.”
Olga Boznańska, cyt. za: Junius, „U Olgi Boznańskiej w Paryżu”, w: „Tygodnik Ilustrowany” 1938, nr 42, s. 806.
„Człowiek przede wszystkim ją interesuje. Portrecistkę- psychologa pociąga nie tylko zewnętrzność danej osoby, ale również jej wewnętrzność, którą na światło obrazu wyprowadza za pomocą oczu. Twarz często rozpływa się w nieskondensowanych liniach, w miękkie tło tektury wsiąkają farby, jedynie wyodrębnione ciemne, wymowne plamy oczu przemawiają za całość. Żeby one mogły panować Boznańska przytłumia kolor sukni, blask włosów chętnie chowa pod kapelusz. Czy portrety jej podobne są do oryginałów? Z pewnością jakimś jednym, właśnie dla artysty dostrzegalnym zahaczeniem, zresztą dziś nie chodzi o ścisłe oddanie, przy takim, jaki jest obecnie, rozwoju fotografii, pokusić się o to nie może nawet największy realista. Natomiast w sposobie odbicia modelu szukamy pokrewieństwa duchowego, a niekiedy fizycznego z twórcą.”
A. Wyleżyńska, „Olga Boznańska”, w: „Bluszcz” 1934, nr 20, s. 603–604
Angelo Sommaruga (1857 Mediolan – 1941 tamże) włoski wydawca, dziennikarz i marszand, w 1876 r. założył w Cagliari dziennik „La Farfalla”, o charakterze postępowym i antyklerykalnym. Następnie przeniósł się do Bolonii, potem zaś do Rzymu, gdzie w latach 1881–1885 dzięki jego działalności wydawniczej opublikowanych zostało ponad 130 dzieł autorów tak nowatorskich, jak Gabriel d’Annunzio, Giosue Carducci czy Edmund de Amicis. W 1885 r. uciekł z Włoch do Buenos Aires w związku ze skandalem wokół czasopisma „Le Forche Caudine”. W Argentynie zajął się handlem sztuką, który prowadził również w Stanach Zjednoczonych. Jednym z przedmiotów jego działalności była popularyzacja twórczości włoskich impresjonistów, tzw. Macchiaioli. Po powrocie do Europy i osiedleniu się w Paryżu nadal uprawiał zawód marszanda, tworząc równocześnie własną kolekcję, w której znalazły się dzieła Francuzów a także Amerykanów, np. George’a Oberteuffera (1878–1940), czy Polaków działających wówczas w Paryżu, m.in. Olgi Boznańskiej i Eugeniusza Zaka. Kolekcję odziedziczyła jego córka, Maria Caputo. (oprac. – Bobrowska E., Kozakowska-Zaucha U., „Olga Boznańska”, Muzeum Narodowe w Krakowie, Kraków 2014, s. 258.)
dodatkowa fotografia: Olga Boznańska, źródło: https://www.szukajwarchiwach.gov.pl/en/jednostka/-/jednostka/5986059 (dostęp z dnia 14.05.2025)
olej, tektura, 82 × 54 cm
sygn. p. g. ołówkiem: „Olga Boznańska”
Pochodzenie:
– Włochy, kolekcja Angelo Sommaruga
– kolekcja Maria Caputo Sommaruga (córka Angelo)
– Paryż, 2002 – Galerie Marek
– depozyt Muzeum Miasta Łodzi
– kolekcja Macieja Musiała
– Dom Aukcyjny Polswiss Art., aukcja 12.12.2017, poz. 30
– Polska, kolekcja prywatna
Wystawiany:
– Muzeum Narodowe w Warszawie, Warszawa, „Olga Boznańska”, 25 luty – 2 maja 2015.
– Muzeum Narodowe w Krakowie, Kraków, „Olga Boznańska”, 25 październik 2014 – 1 luty 2015.
Reprodukowany:
– A. Król, „Boznańska nieznana”, Fundacja Turleja, 2005, s. 201.
– B. Ilkosz, „Zapisy przemian. Sztuka polska z kolekcji Krzysztofa Musiała”, Muzeum Narodowe we Wrocławiu, Wrocław 2008, s. 88.
– Bobrowska E., Kozakowska-Zaucha U., „Olga Boznańska”, Muzeum Narodowe w Krakowie, Kraków 2014, s. 258.
– „Olga Boznańska”, Muzeum Narodowe w Warszawie, Warszawa 2015, s. 228.
„Co malowałam w tych latach w Paryżu? To samo, co dzisiaj. Przede wszystkim portrety. Żywy człowiek jest zawsze dla mnie ciekawszy, aniżeli te wszystkie kombinowane książki i karafki.”
Olga Boznańska, cyt. za: Junius, „U Olgi Boznańskiej w Paryżu”, w: „Tygodnik Ilustrowany” 1938, nr 42, s. 806.
„Człowiek przede wszystkim ją interesuje. Portrecistkę- psychologa pociąga nie tylko zewnętrzność danej osoby, ale również jej wewnętrzność, którą na światło obrazu wyprowadza za pomocą oczu. Twarz często rozpływa się w nieskondensowanych liniach, w miękkie tło tektury wsiąkają farby, jedynie wyodrębnione ciemne, wymowne plamy oczu przemawiają za całość. Żeby one mogły panować Boznańska przytłumia kolor sukni, blask włosów chętnie chowa pod kapelusz. Czy portrety jej podobne są do oryginałów? Z pewnością jakimś jednym, właśnie dla artysty dostrzegalnym zahaczeniem, zresztą dziś nie chodzi o ścisłe oddanie, przy takim, jaki jest obecnie, rozwoju fotografii, pokusić się o to nie może nawet największy realista. Natomiast w sposobie odbicia modelu szukamy pokrewieństwa duchowego, a niekiedy fizycznego z twórcą.”
A. Wyleżyńska, „Olga Boznańska”, w: „Bluszcz” 1934, nr 20, s. 603–604
Angelo Sommaruga (1857 Mediolan – 1941 tamże) włoski wydawca, dziennikarz i marszand, w 1876 r. założył w Cagliari dziennik „La Farfalla”, o charakterze postępowym i antyklerykalnym. Następnie przeniósł się do Bolonii, potem zaś do Rzymu, gdzie w latach 1881–1885 dzięki jego działalności wydawniczej opublikowanych zostało ponad 130 dzieł autorów tak nowatorskich, jak Gabriel d’Annunzio, Giosue Carducci czy Edmund de Amicis. W 1885 r. uciekł z Włoch do Buenos Aires w związku ze skandalem wokół czasopisma „Le Forche Caudine”. W Argentynie zajął się handlem sztuką, który prowadził również w Stanach Zjednoczonych. Jednym z przedmiotów jego działalności była popularyzacja twórczości włoskich impresjonistów, tzw. Macchiaioli. Po powrocie do Europy i osiedleniu się w Paryżu nadal uprawiał zawód marszanda, tworząc równocześnie własną kolekcję, w której znalazły się dzieła Francuzów a także Amerykanów, np. George’a Oberteuffera (1878–1940), czy Polaków działających wówczas w Paryżu, m.in. Olgi Boznańskiej i Eugeniusza Zaka. Kolekcję odziedziczyła jego córka, Maria Caputo. (oprac. – Bobrowska E., Kozakowska-Zaucha U., „Olga Boznańska”, Muzeum Narodowe w Krakowie, Kraków 2014, s. 258.)
dodatkowa fotografia: Olga Boznańska, źródło: https://www.szukajwarchiwach.gov.pl/en/jednostka/-/jednostka/5986059 (dostęp z dnia 14.05.2025)