Patrzymy na ciemną i pomarszczoną powierzchnię oceanu. Mroczna i niepokojąca, jak ta z Lemowskiego Solaris, okazuje się sfotografowanym płatem mięsa. Coraz bardziej oddalamy się od natury, jednocześnie przecież wiedząc, że jest nam niezbędna do życia. I do przeżycia. Coraz bardziej ją jednak eksploatujemy: zjadamy coraz więcej i więcej mięsa, zarzucamy oceany plastikiem, kupujemy i bez umiaru konsumujemy, jakbyśmy perwersyjnie jak najszybciej chcieli zobaczyć, jak ziszczają się wizje zagłady rodem z katastroficznych filmów.
Ziemia obiecana, ziemia rzekomo oddana nam pod władanie, którą biblijnym tropem czynimy sobie poddaną, eksploatując ją i niszcząc, o wiele bardziej jest tak naprawdę ziemią obiecaną jak z Reymontowskiej powieści. W niej, to miasto i wytworzony niesprawiedliwy system, niczym zawsze głodny potwór z gargantuicznym apetytem, pożera ludzkie masy. Dzisiaj człowiek tak traktuje inne gatunki, zabijając je na mięso, dla zabawy, trując plastikiem, maltretując w laboratoriach.
Sylwię Solak interesują relacje z naturą. Przywykliśmy myśleć o nas jako o zwycięzcach, zdobywcach i kolonizatorach. Artystkę fascynuje kartografia tych podbojów zapisana w organiczności futer, fakturze mięsa i w ukazanych w bliskich planach niewyprawionych skórach. Sama zleciła w geście okazania szacunku dla zwierząt wyprawienie ich futer, które dla myśliwych są tylko odpadem po polowaniu. Wszystko to są to dzisiaj wizerunki czegoś, czego genezy nie chcemy już znać. A przecież ten dziki zew to część naszej natury.
Sylwia Solak, malarka i graficzka, tworzy swoje prace etapami, jak warstwy gleby w lesie: rysuje na fotografiach, tworzy akwaforty na cyfrowych wydrukach, skanuje, edytuje, ponownie rysuje i maluje. Artystka ukazuje nam fakturę leśnej ściółki, zapomniany szlak w głuszy usłany liśćmi i połamanymi gałęziami. Ten surowy, wielkoformatowy szkic wykonany węglem jest tylko pozornie prostolinijnym gestem artystki, tak naprawdę jest stanowczym statementem oddania dzikości w sposób najbardziej szczery. Podążmy tam za Sylwią.
Agnieszka Gołębiewska, kuratorka wystawy
Wystawa jest częścią obchodów Roku Kobiet krakowskiej ASP.