Radio, które słucha to bardziej społeczna przestrzeń niż wystawa. Korzystając z architektury i wodnego otoczenia Baszty, chcemy zbudować sytuację, w której będzie można wspólnie doświadczać różnych wymiarów dźwięku oraz praktyk słuchania. Jak wpływają one na postrzeganie otoczenia i nas samych? W jaki sposób nieuchwytne dla oka fale mogą poszerzyć nasze horyzonty, inspirować do działania na rzecz nas samych i otaczających wspólnot? Dzięki niematerialnej naturze dźwięku mamy możliwość przekraczania fizycznych granic, które kształtują nasze postrzeganie rzeczywistości poza to, co widzialne. W takiej akustycznej przestrzeni głosy stają się architektami alternatywnych wymiarów, podważając automatyzm myślenia i bezkrytyczne przyjmowanie za pewnik, to co widzialne. Niewidzialność dźwięku ma jeszcze inną moc — łączy przecież zdolność do wyobrażania i wytwarzania możliwych (innych) światów. Takie, niejednorodne poziomy doświadczania i odbioru odsyłają nas do koncepcji radia i „radiowości”. To w audialnych praktykach upatrujemy potencjał wyostrzenia tych umiejętności, które umacniają nas jako istoty społeczne: budowania sojuszy i podejmowania wspólnych działań tu i teraz.
Wyobraźcie sobie radio, które zamiast pozbawiać nas czułości na dźwięki, wzmacnia naszą wyobraźnię i kreatywność; zamiast manipulować nami, żebyśmy szybciej pracowali i więcej kupowali, inspiruje naszą inwencję; zamiast męczyć nas, odświeża naszą akustyczną wrażliwość; zamiast kazać nam ignorować myśli i otoczenie, stymuluje słuchanie; zamiast nadawać stale to samo, nie powtarza; zamiast uciszać nas, zachęca nas do śpiewania, mówienia i samodzielnego robienia radia; zamiast jedynie jednokierunkowo nadawać, pozwala nam słuchać przez siebie.
Hildegard Wasterkamp „Radio, które słucha”, przekład Krzysztof Tańczuk, Audiosfera. Koncepcje – Badania – Praktyki, 2/2015
W działaniu towarzyszą nam: Anjeline de Dios, Marcin Dymiter, Ludomir Franczak, Reymar Reyes, Kama Sokolnicka oraz Radio Kapitał