O chmurach mówi się na geografii w podstawówce. I najczęściej ta wiedza nam się już nie pogłębia, a jedynie zaciera. Cirrusy, cumulusy, stratusy to już dobre hasła do krzyżówek i teleturniejów. Chmury zdają się po prostu być, mogą czasem przeszkadzać i wtedy je dostrzegamy. Są jeszcze momenty, gdy podczas dłuższego wolnego może się zdarzyć, że patrzymy w niebo na przepływające chmury i spostrzegamy ich kształty. Coś przypominają przez chwilę. Wspaniałe poczucie beztroski. Mało kto ma na to dziś czas, tyle się w końcu dzieje na dole, urlopy coraz krótsze.
Może się wydawać, że nic bardziej trywialnego nie może się zdarzyć w zdjęciach. Krotochwilnego nawet. Tymczasem te zdjęcia wciągają i zarażają. Dzieje się w nich mnóstwo – stwarzane są światy, rozciągają się krajobrazy kosmiczne, niestworzone historie się dzieją. Wystarczy chwila zapatrzenia i uwagi, a znajdziemy się w prawdziwym teatrze, a w nim scenografia, aktorzy, dialogi. Mamy też szansę na katharsis, bo po wyjściu z galerii prawdopodobnie będziemy widzieć chmury, dostrzegać, zwracać uwagę. Co tam znajdziemy?
Magdalena Topczewska zapatrzyła się w niebo. Wygląda za okno co chwila, podczas wykładu, podając obiad, jadąc autem. Co tam znajduje? Czym są te chmury? Jak o nich mówi? Zauważa i przepowiada zmiany pogody, a może dostrzega tam kształty, których brakuje gdzie indziej? Zapatrzona od lat, widzi zmiany, chmury dostrzega też wszędzie poza samym niebem.
kuratorka wystawy: Joanna Kinowska
