Coś, czego nie znamy i czego się boimy, znajduje się pod powierzchnią. W nowych obrazach Edyty Hul morfujące formy, mokre, nęcące przedstawienia liściastego dna.
Wystawa indywidualna Edyty Hul, laureatki Grand Prix 46. Biennale Malarstwa Bielska Jesień 2023 (ex aequo z Karoliną Jarzębak i Adamem Kozickim). Jury konkursu doceniło artystkę „za obrazy zawieszone pomiędzy hipnotyzującą abstrakcją a pulsującym przedstawieniem flory”. Nagrodzony zestaw prac: „Giant”, „Silver Night”, „Species Mitology” stanowi genezę dla płynnych przekształceń organizmów obecnych w twórczości artystki, wychodzących poza prawa natury.
Ada Piekarska, kuratorka 46. Biennale Malarstwa Bielska Jesień 2023 o nagrodzonych obrazach w Przewodniku po wystawie:
Edyta Hul nawiązuje do kształtów natury, nadając im niemal abstrakcyjne oblicze. Pulsujące i gęste struktury, malowane przy użyciu emalii przemysłowych, wabią odczuciem drgania i przepływu.
Paulina Darłak, kuratorka wystawy:
Malarstwo artystki koncentruje się na tworzeniu morfujących form, nawiązujących do roślinno-zwierzęcych motywów.
„Coś jest w wodzie” to pierwsza solowa wystawa Edyty Hul w Galerii Bielskiej BWA. Organizacja wystawy, wraz z towarzyszącym jej katalogiem, jest formą nagrody dyrektora galerii dla laureatów Grand Prix. Nowe prace artystki obejmują cykle będące rezultatem poszukiwań, nawiązujących do krzyżujących się odmian i gatunków zwierząt, plączących się w wodzie roślin oraz cielesnych tkanek. Mokre, nęcące przedstawienia liściastego dna, pod wpływem na przemian światła i ciemności, odgrywają ceremonialne choreografie dla nieprzewidywalnych żywiołów.
Tytuł wystawy nawiązuje do zagrożenia związanego z wyobrażeniem dna wody.
Charakterystyczna dla Edyty Hul jest praca z dużym formatem płótna, który umożliwia tworzenie wielowarstwowych sfer. Efekt wizualny osiągany jest przez zastosowanie gęstych emalii przemysłowych, rozlewających się po napiętym płótnie. Percepcja obrazu wymaga wyjścia poza nawyk poszukiwania form rozpoznanych, z oddali obserwujemy tylko niewyraźny zarys tego, co znajduje się pod powierzchnią. Uważne i bliskie wpatrywanie się w morfujące formy, ujawnia zmysłowość kolejnych warstw obrazu. Artystka odrzuca mimetyzm, starając się coś ukryć i zatrzeć znaczenie. Poprzez unikanie dosłowności, obrazy kuszą wewnętrzną i zewnętrzną materią. Proces twórczy jest dla Edyty Hul rytualnym transem, odurzeniem i próbą wyjścia poza ograniczenia ciała. Medytacyjna ekstaza przejmuje kontrolę nad zręcznością – zręcznością, która odzwierciedla afektywny impuls wyrażony zmienną intensywnością dotyku, balansującego pomiędzy swobodną przyjemnością, a precyzją gestu. Motywy wstęgowo-roślinne rozmieszczone są bez początku i końca; wraz z przedstawieniami animalistycznymi tworzą organiczną całość.
Nawiązując do dawnego malarstwa ściennego, detali architektonicznych i iluminowanych manuskryptów, artystka wykorzystuje potencjał ornamentu. Ulistnione kapitele, suche freski przedstawiają stworzenia ze średniowiecznych bestiariuszy. Pegazy, smoki, skrzydlate ryby o układach heraldycznych, wpisane są w wielopasmowe, palmetowe pędy. Pawie pióra tworzą tęczowe łuki, nad którymi piętrzą się łodyżki wyrastające z drzewa życia. W kompozycjach koncentrycznych trudno dostrzec regularność. Tworzone konfiguracje symbolizują życiodajne siły nasycone wilgocią, nasiąkające potem, splunięciem i rozlewającą się cieczą. Przedłużone ślady farby, ekstatyczne wygięcia, drapieżne gesty determinowane są instynktem. Niekontrolowany proces chemiczny przywodzi na myśl inwazyjnych destruentów absorbujących powierzchnię. Z bliska można dostrzec coś zaskakującego, nierozpoznanego i uwodzącego. Trawiący roztwór, pęcherzyki powietrza, ślina, łzy i zaschnięte krople substratów zanurzone są w nasączonym podłożu.
Edyta Hul – urodzona w 1986 roku w Dobrym Mieście. Mieszka w Warszawie. Absolwentka Wydziału Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku (2012). Laureatka Grand Prix (ex aequo) 46. Biennale Malarstwa Bielska Jesień 2023. Laureatka Nagrody specjalnej na 11. Triennale Małych Form Malarskich (Toruń, 2019). Jej obrazy nawiązują do kształtów natury, jednocześnie ciążą w kierunku abstrakcji. Łącząc farby olejne z emaliami przemysłowymi, artystka osiąga intrygujący efekt wizualnej głębi, gęstości. Źródłem inspiracji jest dla niej proces twórczy.