Praca z serii Fotografii konkretnej jest charakterystycznym przykładem praktyki artystycznej Andrzeja Lachowicza, który od lat 60. koncentrował się na badaniu wizualnego języka fotografii. W serii Fotografia konkretna, kontynuował problematykę zainicjowaną w 1964 w cyklu Cienie i rozwijał w praktyce teorię sztuki permanentnej. Prezentowana praca została zrealizowana podczas pobytu artysty w Nowym Jorku.