Widoki wnętrza pracowni zajmują istotne miejsce w dorobku Jacka Sienickiego. Artysta, który w swoich kompozycjach stosował zwykle kolorystykę "szarawą, często niemal monotonną", jak opisuje Małgorzata Kitowska-Łysiak, w tej wczesnej pracy zachwyca żywymi, zróżnicowanymi barwami. Malarz, jako uczeń, a potem asystent Artura Nachta-Samborskiego, czerpał z osiągnięć koloryzmu, a także ekspresjonizmu. "Wnętrze pracowni" z elementami grubo nakładanej farby, pokazuje zainteresowania malarza fakturą dzieła sztuki. Pomimo zakorzenienia w tradycji polskiego koloryzmu, co widoczne jest również w omawianej pracy, kolor nie był podstawą jego twórczości. Jacek Sienicki podkreślał: "malarstwo to nie kolory - najładniejsze,najlepsze, to całe życie i jego tragizm, nędza, wielka samotność, trochę radości. Konieczność mówienia o tym wszystkim. Potrzeba znalezienia własnej konstrukcji dla myśli, uczucia." Praca pochodzi z kolekcji rodziny artysty. Przedstawia pracownię malarza przy ul. Rycerskiej w Warszawie. W okresie jej powstania, w 1969 roku, Sienicki otrzymał nagrodę Galerii Arkady w Krakowie za najciekawszą wystawę roku.