Jacek Sempoliński malował cyklami, które powracały w jego twórczości przez lata. Za każdym powrotem zmieniał jednak swój język wypowiedzi i poruszanemu tematowi nadawał nową formę. Ważnym motywem były Ukrzyżowania, które pokazywał na niezależnych wystawach urządzanych, między innymi w kościołach w czasach stanu wojennego. Kolejny powrót do wątku Ukrzyżowania jest przykładem nie tylko nowego postrzegania tematu ale również nowego traktowania zarówno materii malarskiej jak i koloru. Gęsta, mięsista farba pokrywająca wcześniej płótna powoli zostaje wygładzona i chociaż miejscami ta gruba faktura jest wyraźna i pogłębia ekspresję dzieła, generalnie następuje wyciszenie napięć. Kolor odgrywa tu ważną rolę, przyczynia się również do nowej interpretacji ponadczasowego tematu poruszanego od lat w obrazach Jacka Sempolińskiego. Mówi także o egzystencji i sztuce, a przede wszystkim oddaje duchową kondycję artysty i jego stosunek do rzeczywistości. Z pozoru mniej emocjonalny przekaz i wyciszone środki wyrazu lepiej docierają do widza, kompozycja emanuje głębią i refleksją odzwierciedlając duchowość człowieka traktując o najważniejszych, ponadczasowych prawdach.