Pochodzenie: Zakup z pracowni artystki (2009-2012).

Pomysł był taki: w latach 70. napisałam tekst, że będę zapisywała, rejestrowała rzeczy zwyczajne – to, co człowiek robi codziennie, czyli jedzenie, mówienie, siedzenie, spanie, skakanie, dotykanie... I między innymi pojawiła się ta konsumpcja. Dziewczyny-modelki konsumowały, ja to rejestrowałam. Była to rejestracja konsumpcji, która nagle okazało się, że jest strasznie erotyczna, bo one zajadały różnie. Więc z jednej strony erotyczna, a zachodnia krytyka mówiła i pisała, że jest to sztuka krytyczna, wykazująca to, że w PRL-u nie było niczego, i tych paróweczek, i tych bananów. Bo właściwie tego nie było. Więc to była sztuka krytyczna, która obnaża PRL. (...) W Polsce ta praca była bardzo negatywnie odbierana, bardzo krytykowana. Natomiast Zachód ją natychmiast kupił i była pokazywana na okładkach „Flash Artu“, „Art Pressu“ i innych francuskich pism. Tak że ona bardziej żyła na Zachodzie, natomiast tutaj trochę mniej. Choć oczywiście już ją uznali, już mnie tak nie krytykują przynajmniej [śmiech].
Natalia LL, wypowiedź w filmie, rozm. Agnieszka Sural, realizacja K. Łuka, W. Lejewski, 2015
https://culture.pl/pl/wideo/natalia-ll-o-sztuce-konsumpcyjnej-wideo

Hasło konsumpcji pojawiało się w twórczości Natalii LL w latach 1972-75, w tytułach serii prac. Sztuka konsumpcyjna, a w 1975 także Sztuka postkonsumpcyjna, to zbiór czarno-białych i kolorowych fotografii oraz filmów ukazujących twarze kobiet zjadających w ostentacyjny sposób różne produkty: banany, parówki czy kisiel. (...) Strategia [grupy „Permafo“, działającej od 1970 w składzie: A. Lachowicz, Natalia LL, Z. Dłubak, A. Dzieduszycki] zakładała odwoływanie się do tematów związanych z pospolitymi sytuacjami, które dokumentowano w możliwie bezpośredni sposób. Koncepcja ta była kojarzona przez krytykę z pop-artem, zwłaszcza poetyką filmów Andy’ego Warhola. W przypadku Natalii LL skojarzenie było o tyle zasadne, że artyści związani z pop-artem odwoływali się do wzorców wizualnych kultury masowej i podejmowali tematykę kapitalistycznego dobrobytu oraz propagandy powszechnej konsumpcji. Wątpliwy wydawał się jednak sens podjęcia takiej problematyki w ówczesnej Polsce, gdzie panowała socjalistyczna gospodarka niedoboru. Z tego powodu pracom Natalii LL odmawiano waloru krytycznego. (...) Aby wydobyć krytyczny wymiar prac Natalii LL, badacze zwracali uwagę na erotyczny charakter jej fotografii. Piotr Piotrowski (...) uznał pracę za krytyczną w stosunku do starannie maskowanej przez władze, antykobiecej polityki w czasach PRL, która była zresztą jednym z przejawów większego problemu – negatywnego stosunku do kobiet głęboko zakorzenionego w kulturze polskiej. (...) Natomiast Agata Jakubowska w swej interpretacji (...) przyjęła perspektywę lacanowskiej psychoanalizy (...) – modelka na fotografiach przyjmuje zawsze rolę aktywną, podczas gdy element męski, czyli fallus, zostaje w nich zredukowany do symbolicznego przedmiotu konsumpcji. Aktywnej roli kobiety towarzyszy instrumentalizacja mężczyzny, dochodzi więc do odwrócenia tradycyjnych ról społecznych i kulturowych.
M. Wróblewska, Natalia LL „Sztuka konsumpcyjna“, culture.pl