Kupującemu zostanie wydany certyfikat od dr. Rei Michalovej.


Kubín urodził się w Boskovicach na Morawach. W latach 1900–1904 studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Pradze. W 1907 roku wraz z kolegami założył grupę Osma. Na jego sztukę wpływ mieli Vincent van Gogh i Paul Gauguin. Od początku poszukiwał spokojnego i bardziej lirycznego wyrazu. Zanim wyjechał do Paryża, w 1911 roku dołączył do Groupe des Artistes Plasticiens i zainteresował się kubizmem, eksplorując bardziej rygorystyczną konstrukcję i zgeometryzowane formy. Jednakże jego poczucie umiaru i równowagi uchroniło go przed pójściem w stronę zbyt radykalnego kubizmu: jego podejście było bliższe ekspresjonistycznemu uproszczeniu, służącemu przesłaniu duchowemu. W 1912 roku przeprowadził się do Paryża, porzucając stabilne życie na rzecz niepewnej przyszłości. Jego twórczość szybko zyskała rozgłos w Niemczech. Herwarth Walden zapraszał go na wystawy w Galerie Sturm, gdzie wystawiał obok takich artystów jak Marc Chagall i Oskar Kokoschka. Jednak wojna wywróciła jego życie do góry nogami: pobyt w obozie w Bordeaux, a następnie wielka bieda po wyzwoleniu zmusiły go do porzucenia malarstwa. Następnie poświęcił się studiowaniu tekstów filozoficznych i teoretycznych w Bibliotece Narodowej w Paryżu. W traktacie Blaise’a Pascala O umyśle geometrycznym znalazł on uzasadnienie swojego podejścia artystycznego. Regularnie odwiedzał Luwr, gdzie studiował głównie dzieła włoskich mistrzów Quattrocenta. Zwrot ku klasycyzmowi stał się widoczny już w jego rysunkach. W powojennym ruchu artystycznym zwanym Powrót do Porządku stał się rywalem Pabla Picassa. Jego obszerna kompozycja „Koronczarki z Haute-Loire” (1919), obraz o wielkiej klasycznej przejrzystości i archaicznej prostocie, przyciągnęła uwagę na paryskim Salonie Niezależnych. Po monograficznej wystawie rysunków w księgarni Bernouard w 1919 r., handlarz dziełami sztuki Adolf Basler podpisał z nim umowę. Rok później jego druga wystawa rysunków w galerii Drouot (1920) wywołała sensację w Niemczech. W tamtym czasie magazyn Cicerone pisał: „Picasso powrócił do Ingresa, a około pięćdziesięciu malarzy wokół niego okazało się znakomitymi rysownikami (...) wśród nich zauważyliśmy Coubine’a, zwłaszcza ze względu na emocje obecne w jego niezwykłych rysunkach”. Następnie odbywają się inne wystawy, pojawiają artykuły i eseje autorstwa znanych krytyków z Francji, Niemiec, Włoch i Czech (A. Salmon, M. Raynal, A. Basler, J. Giono, G. Biermann, Ch. Kunstler, O. Grautoff, A. Aniante, V. Nebesky, K. Teige, J. Capek i in.). Obraz Sybilla z Erytrei jest wyjątkowym i fascynującym dziełem Othona Coubine'a. Jest częścią zestawu inspirowanego słynnym freskiem Michała Anioła na suficie Kaplicy Sykstyńskiej (1508-1512). […] Wśród tych figur Sybilla Erytrejska zajmuje sklepioną niszę (czwarte miejsce na lewo od ołtarza). W niszach na marmurowych tronach siedzą naprzemiennie siedmiu proroków i pięć sybilli. Sybilla Erytrejska przedstawiona jest w osobliwej pozycji siedzącej: pochyla się nad mównicą i przegląda grubą księgę przepowiedni, sprawiając wrażenie lekko zmęczonej. Jego ciało zwrócone jest w stronę proroka Ezechiela, który znajduje się w sąsiedniej niszy. Ten szczegół tworzy wyjątkowe połączenie między dwiema postaciami, co jest unikalną cechą fresku. Siłę i męskość Sybilli podkreślają jej długie, muskularne ramiona. Różnokolorowe ubiory kontrastują z głębokim błękitem tkaniny pokrywającej mównicę, co daje subtelny efekt chromatyczny. W tle widać, jak jeden z dwóch małych puttów rozpala ogień, podczas gdy drugi przeciera oczy – scena ta symbolizuje przebudzenie oświeconych dusz. Wiemy, że Coubine studiował klasyczne zasady kompozycji wielkich mistrzów, zwłaszcza w okresie I wojny światowej. Sporządził również dwie inne kopie dzieł klasycznych: jedną według Eugène’a Delacroix (1798–1863) i drugą według Nicolasa Poussina (1594–1665); obie znajdują się w Galerii Miejskiej w Pradze. Przykład wielkich mistrzów z pewnością odegrał decydującą rolę w jego przejściu od kuboekspresjonizmu do (neo)klasycyzmu. Prace te utwierdziły go w przekonaniu, że nowy kierunek artystyczny jest właściwy. W pewnym momencie starzy mistrzowie stali się dla niego schronieniem przed wyobcowaną rzeczywistością. (…) Jego fascynacja Michałem Aniołem Buonarottim widoczna jest również w pięciu rycinach, które wykonał pod koniec życia, ilustrując sonety mistrza w poetyckim tłumaczeniu Františka Halasa.