Jak pisze Bożena Kowalska: "W ciągu pierwszych pięciu lat działania malarskiego, [Sapetto] zgodnie z założeniami nowej figuracji, manifestował swego rodzaju dezynwolturę wobec wszelkich zasad estetyzmu. Operował surowymi, ekspresyjnymi kontrastami barw i szkicowością o zamierzonych efektach nonszalancji i chaotyczności w układach kompozycji. Wymowa ekspresyjna działała tu w sposób bezpośredni." W okresie późniejszym sztuka artysty staje się mniej agresywna, a bardziej refleksyjna - kompozycje są uporządkowane, powściągliwe, klarowne, niekiedy wręcz uderzające lapidarnością. Obok oskarżeń pod adresem współczesności pojawia się współczucie dla człowieka osamotnionego w otaczającym świecie, obok dosadnej niekiedy satyry na rzeczywistość - żart. (Małgorzata Kitowska Łysiak)