Studia odbył w latach 1946–1951 w PWSSP w Łodzi pod kierunkiem W. Strzemińskiego i S. Wegnera. W latach 1947–1993 pracował na macierzystej uczelni jako pedagog. Stanowisko profesora objął w 1983 r. W początkowych latach swojej drogi artystycznej był pod wpływem surrealizmu i konstruktywizmu. Był wielkim admiratorem Kandinsky’ego i Malewicza. W latach 60. XX w. rozwinął unikalny język swojego malarstwa oparty na konstruktywizmie, minimalizmie, lirycznej abstrakcji, któremu pozostał do dziś. W 1972 r. reprezentował Polskę na Biennale w Wenecji. W 1977 r. wyróżniono go nagrodą krytyki artystycznej im. Cypriana Kamila Norwida, a w 1990 r. został uhonorowany prestiżową nagrodą im. Jana Cybisa. Uzyskał również wiele nagród międzynarodowych, m.in. na wystawie „Bianco e Nero” w Lugano (1972), na Biennale Grafiki w Lublanie (1977). Jego prace znajdują się w wielu muzeach, między innymi w Galerii Tretiakowskiej w Moskwie czy Tate Gallery w Londynie.
akwarela, papier, 52 x 73 cm,
sygn. i dat. l.d.: Jan Tarasin / 20008
Studia odbył w latach 1946–1951 w PWSSP w Łodzi pod kierunkiem W. Strzemińskiego i S. Wegnera. W latach 1947–1993 pracował na macierzystej uczelni jako pedagog. Stanowisko profesora objął w 1983 r. W początkowych latach swojej drogi artystycznej był pod wpływem surrealizmu i konstruktywizmu. Był wielkim admiratorem Kandinsky’ego i Malewicza. W latach 60. XX w. rozwinął unikalny język swojego malarstwa oparty na konstruktywizmie, minimalizmie, lirycznej abstrakcji, któremu pozostał do dziś. W 1972 r. reprezentował Polskę na Biennale w Wenecji. W 1977 r. wyróżniono go nagrodą krytyki artystycznej im. Cypriana Kamila Norwida, a w 1990 r. został uhonorowany prestiżową nagrodą im. Jana Cybisa. Uzyskał również wiele nagród międzynarodowych, m.in. na wystawie „Bianco e Nero” w Lugano (1972), na Biennale Grafiki w Lublanie (1977). Jego prace znajdują się w wielu muzeach, między innymi w Galerii Tretiakowskiej w Moskwie czy Tate Gallery w Londynie.