Obraz był przedmiotem ekspertyzy dra Mariusza Klareckiego (w załączeniu), który po głębokich studiach nad malarstwem Januarego Suchodolskiego, analizie i porównaniach z różnymi pracami artysty, połączył Powrót z jasyru z jego twórczością, uznając obraz za – nieznane dotąd – dzieło tego malarza.
W poniższym tekście odwołujemy się do tego wyczerpującego i przekonującego opracowania.
Charakterystyczny i rozpoznawalny styl Januarego Suchodolskiego, określany jest jako połączenie romantyczno realistycznej treści z idealizującą formą. Artysta chętnie odwoływał się do ważnych wydarzeń z historii Polski, ale także do rodzinnych legend i scen z udziałem protoplastów rodów szlacheckich. Malowane sceny historyczne czy historyczno-rodzajowe osadzał zasadniczo w dwóch epokach – w czasach napoleońskich oraz w okresie polskich wojen XVII w. Tematem większości jego obrazów są sceny rodzajowe, często związane z tematyką wojskową bądź wojenną.
Liczne obrazy malował na zamówienie – miały one przedstawiać przodków zleceniodawców dokonujących czynów ważnych dla historii rodu i Rzeczypospolitej. Do grupy tych dzieł zaliczyć można także Powrót z jasyru. Scena rozgrywa się przed murami miasta, tuż przed wjazdem do jego bram i ilustruje nieznane nam wydarzenie, wzięte zapewne z tradycji polskiej rodziny szlacheckiej. Prawdopodobnie przedstawiciele rodu uczestniczyli w poselstwie do Turcji w celu wyswobodzenia pojmanej w jasyr ludności.
Autor ekspertyzy przywołuje liczne analogie i szczegółowo analizuje kompozycję, architekturę (powtarzający się w obrazach artysty motyw bramy), omawia stroje, pozy, ruch i typy fizjonomiczne bohaterów. Wiele uwagi poświęca także charakterystycznie przedstawionym koniom. Suchodolski – wzorem swego mistrza Horace’a Verneta – ulubionym swoim arabom na sposób vernetowski wysmukla i gładzi formy, rozdyma piersi i chrapy, wygina szyję, /.../ Te lekkie, eleganckie rumaki są zawsze świeże i wymuskane, bez śladu zmęczenia i trudu wojennego. /.../ Wszystkie jego konie odznaczają się brakiem wyczucia psychiki i temperamentu zwierzęcia, wyrafinowaną elegancją i widoczną tendencją do zaokrąglania form i wygładzania (K. Sroczyńska, January Suchodolski, Warszawa 1961, s. 17).
W konkluzji, dr Klarecki, uznając Powrót z jasyru za dzieło Januarego Suchodolskiego, przywołuje raz jeszcze charakterystyczne cechy jego malarstwa, mocno podkreślając także orientalizm przedstawienia, orientalizm, którego Suchodolski był prekursorem.
Bibliografia dot. malarstwa J. Suchodolskiego:
– K. Sroczyńska, January Suchodolski, Wrocław 1961;
– K. Sroczyńska, Inaczej o Januarym Suchodolskim, [w:] Rocznik Muzeum Narodowego w Warszawie, T. XXVII, Warszawa 1983.
Obraz był przedmiotem ekspertyzy dra Mariusza Klareckiego (w załączeniu), który po głębokich studiach nad malarstwem Januarego Suchodolskiego, analizie i porównaniach z różnymi pracami artysty, połączył Powrót z jasyru z jego twórczością, uznając obraz za – nieznane dotąd – dzieło tego malarza.
W poniższym tekście odwołujemy się do tego wyczerpującego i przekonującego opracowania.
Charakterystyczny i rozpoznawalny styl Januarego Suchodolskiego, określany jest jako połączenie romantyczno realistycznej treści z idealizującą formą. Artysta chętnie odwoływał się do ważnych wydarzeń z historii Polski, ale także do rodzinnych legend i scen z udziałem protoplastów rodów szlacheckich. Malowane sceny historyczne czy historyczno-rodzajowe osadzał zasadniczo w dwóch epokach – w czasach napoleońskich oraz w okresie polskich wojen XVII w. Tematem większości jego obrazów są sceny rodzajowe, często związane z tematyką wojskową bądź wojenną.
Liczne obrazy malował na zamówienie – miały one przedstawiać przodków zleceniodawców dokonujących czynów ważnych dla historii rodu i Rzeczypospolitej. Do grupy tych dzieł zaliczyć można także Powrót z jasyru. Scena rozgrywa się przed murami miasta, tuż przed wjazdem do jego bram i ilustruje nieznane nam wydarzenie, wzięte zapewne z tradycji polskiej rodziny szlacheckiej. Prawdopodobnie przedstawiciele rodu uczestniczyli w poselstwie do Turcji w celu wyswobodzenia pojmanej w jasyr ludności.
Autor ekspertyzy przywołuje liczne analogie i szczegółowo analizuje kompozycję, architekturę (powtarzający się w obrazach artysty motyw bramy), omawia stroje, pozy, ruch i typy fizjonomiczne bohaterów. Wiele uwagi poświęca także charakterystycznie przedstawionym koniom. Suchodolski – wzorem swego mistrza Horace’a Verneta – ulubionym swoim arabom na sposób vernetowski wysmukla i gładzi formy, rozdyma piersi i chrapy, wygina szyję, /.../ Te lekkie, eleganckie rumaki są zawsze świeże i wymuskane, bez śladu zmęczenia i trudu wojennego. /.../ Wszystkie jego konie odznaczają się brakiem wyczucia psychiki i temperamentu zwierzęcia, wyrafinowaną elegancją i widoczną tendencją do zaokrąglania form i wygładzania (K. Sroczyńska, January Suchodolski, Warszawa 1961, s. 17).
W konkluzji, dr Klarecki, uznając Powrót z jasyru za dzieło Januarego Suchodolskiego, przywołuje raz jeszcze charakterystyczne cechy jego malarstwa, mocno podkreślając także orientalizm przedstawienia, orientalizm, którego Suchodolski był prekursorem.
Bibliografia dot. malarstwa J. Suchodolskiego:
– K. Sroczyńska, January Suchodolski, Wrocław 1961;
– K. Sroczyńska, Inaczej o Januarym Suchodolskim, [w:] Rocznik Muzeum Narodowego w Warszawie, T. XXVII, Warszawa 1983.