Kształciła się w Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu (1932-1934) i w Krakowie (1933-1936), którą ukończyła pod kierunkiem W. Weissa. W czasie studiów sympatyzowała ze środowiskiem "Grupy Krakowskiej", brała udział w organizowaniu się awangardy artystycznej po II wojnie światowej. Oprócz malarstwa sztalugowego uprawiała rysunek, kolaż i twórczość poetycką. Od 1946, na 5 lat przerwała aktywną działalność artystyczną na znak protestu przeciwko obowiązującym schematom realizmu socjalistycznego. W jej płótnach zaznaczyły się wpływy J. Miro, a niektóre narracyjne obrazy z wczesnego okresu porównywano do wschodnich miniatur. Artystka wypracowała indywidualną symbolikę, swobodnie kojarząc formy abstrakcyjne ze światem kształtów rzeczywistych. Jej prace wystawiane były, miedzy innymi: na Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie (1948-49) i w Warszawie (1957 i 59), wystawie "Dziewięciu" (1955). W 1977 otrzymała Nagrodę Krytyki Artystycznej im. C.K. Norwida, w 1966 Nagrodę im. J. Cybisa za całokształt twórczości.