Obraz został namalowany podczas pobytu Eugeniusza Eibischa we Francji, dokąd artysta wyjechał w 1922 roku. Jako jeden z najzdolniejszych wychowanków Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, wytypowany przez macierzystą uczelnię otrzymał wówczas stypendium Rządu Francuskiego. We Francji przebywał do późnej wiosny 1939 roku.
Kubizowane kompozycje, charakterystyczne dla jego wczesnych, krakowskich prac zarzucił ok. 1925 roku, a obrazy zaczął budować delikatnymi dotknięciami pędzla z dużą wrażliwością na kolor i światło. Fascynował go przede wszystkim południowy krajobraz francuski, który stał się wiodącym tematem jego malarstwa. Częste pobyty artysty w Prowansji i w okolicach Nicei zaowocowały wieloma pełnymi uroku pejzażami.
Większość jego dorobku artystycznego z tego czasu została rozproszona po różnych prywatnych kolekcjach i zbiorach. Toteż prezentowany obraz stanowi w spuściźnie artysty niewątpliwą rzadkość. Jedynie trzy prace z tych lat wykazujące analogiczne cechy warsztatowe i tematyczne do oferowanego pejzażu, datowane na lata 1930-1932, znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie.