Józef Kidoń rozpoczął naukę malarstwa we Lwowie w pracowni Stanisława Batowskiego, a uzupełnił w Amsterdamie u "prof. Sluytersa" (jak podaje J. Smotrycki, w katalogu: Józef Kidoń, Katowice, maj 1938). Zapewne u rytownika Henrika D. Jazona Sluytera (1839-1931), choć możliwe, że chodziło o współczesnego Kidoniowi, Jeana Sluytera (1881-1957), malarza portretów, aktów, martwych natur i pejzaży. Odbył podróż po Europie do Włoch, Niemiec, Holandii, Belgii, Czechosłowacji i Austrii. Przed wojną mieszkał w Katowicach. Portretował wówczas osobistości ze śląskiej elity i zyskał znaczne uznanie. Nie tak sławny jak Stefan Norblin czy Tadeusz Styka, Kidoń, malował posługując się podobną manierą, "osładzając" rysy pań i heroizując przedstawianych panów jakby byli oni aktorami filmowymi. Malował pastelami i olejno. Pejzaże i martwe natury należały do mniej przez niego uprawianych rodzajów malarstwa, charakteryzowały się znaczną swobodą, nie poddaną wymogom komercji.
Olej, tektura
36,5 x 35 cm
Sygnowany p. d. czarnym olejem: Zakopane | Kidon
Józef Kidoń rozpoczął naukę malarstwa we Lwowie w pracowni Stanisława Batowskiego, a uzupełnił w Amsterdamie u "prof. Sluytersa" (jak podaje J. Smotrycki, w katalogu: Józef Kidoń, Katowice, maj 1938). Zapewne u rytownika Henrika D. Jazona Sluytera (1839-1931), choć możliwe, że chodziło o współczesnego Kidoniowi, Jeana Sluytera (1881-1957), malarza portretów, aktów, martwych natur i pejzaży. Odbył podróż po Europie do Włoch, Niemiec, Holandii, Belgii, Czechosłowacji i Austrii. Przed wojną mieszkał w Katowicach. Portretował wówczas osobistości ze śląskiej elity i zyskał znaczne uznanie. Nie tak sławny jak Stefan Norblin czy Tadeusz Styka, Kidoń, malował posługując się podobną manierą, "osładzając" rysy pań i heroizując przedstawianych panów jakby byli oni aktorami filmowymi. Malował pastelami i olejno. Pejzaże i martwe natury należały do mniej przez niego uprawianych rodzajów malarstwa, charakteryzowały się znaczną swobodą, nie poddaną wymogom komercji.