Michalina Krzyżanowska była malarką nastrojowych pejzaży, kameralnych martwych natur i wnętrz. Naukę malarstwa rozpoczęła u Miłosza Kotarbińskiego i kontynuowała w latach 1904-09 w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych u Konrada Krzyżanowskiego, którego poślubiła w 1906 roku. W 1912 roku wyjechała wraz z mężem do Londynu i do Paryża, gdzie kontynuowała studia w Académie Ranson u Maurice Denis`a. Okres I wojny światowej spędziła na Wołyniu, Polesiu i w Kijowie. W 1918 roku powróciła do Warszawy. W 1922 roku zaczęła wystawiać swoje obrazy w kraju i za granicą. Po II wojnie światowej, którą spędziła w Warszawie, została aresztowana i do 1955 roku była więziona. Po 1956 roku brała udział w wystawach organizowanych przez ZPAP i grupę "Zachęta". Zorganizowana w grudniu 1999 roku w Starej Kordegardzie Łazienek Królewskich w Warszawie, wystawa jej prac, ciesząca się dużą popularnością wśród publiczności, przypomniała twórczość bardzo cenionej w okresie międzywojennym artystki.
W tym malowanym szerokimi pociągnięciami pędzla obrazie artystka tworzy syntetyczny obraz oglądanej przez siebie rzeczywistości. Dominującym akcentem dzieła jest bryła kościoła wypełniająca prawą część obrazu. Całość przedstawienia utrzymana jest w granatowej tonacji przywodzącej na myśl kolor nieba przed nadchodzącą burzą.