Problematyka koloru i wzory paryskie rozstrzygały o malarstwie polskim późnych lat dwudziestych, ale w różny sposób i z różnym nasileniem. Podobnie programy ugrupowań artystycznych nie zawsze były jednoznaczne i sprecyzowane. Jednoróg, cech powstały w roku 1925 w Krakowie, kontynuował bezprogramowość Sztuki. Pewnego rodzaju manifest zrzeszenia ogłosił Tadeusz Seweryn, pisząc w katalogu Poznańskiej Wystawy Krajowej: " Znak Jednoróg nie jest ani symbolem ciszy, ani burzy, walki lub nieumiarkowania, ani też nie ma żadnej treści literackiej. O to właśnie chodziło członkom założycielom[... ]Nie krępuje wolności strychulcem artystycznych doktryny. Nie szuka [... ] unarodowionych tematów i oklasków parafiańskiej swojszczyzny". Obok jego członków założycieli Jana Hryńkowskiego, Felicjana Szczęsnego Kowarskiego, między innymi wymienia się także Stanisława Żurawskiego, którego pracę prezentujemy.
Stanisław Żurawski, malarz licznych krajobrazów i związanych z nimi figuralnych kompozycji, odznacza się biegłością rysunku. Interesuje go także czysty pejzaż, w związku z czym maluje pochmurny, koncentrycznie ujęty Poprad, Babia Górę, W lecie oraz akwarele takie jak Z Wawelu, Brzeg, Drzewa, Wioska, Stara ulica.
Studia ukończył na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w roku 1913. Licznie wystawiał we Lwowie (między innymi na wystawie w roku 1926 obok Sichulskiego, Weissa, Malczewskiego, Mehoffera, Fałata i Batowskiego), Krakowie w Towarzystwie Przyjaciół sztuk Pięknych, Poznaniu, i Łodzi.
Na pełnym pogodnej harmonii obrazie błękitne niebo nad powierzchnią morza, malowanego różnymi odcieniami barwy niebieskiej z białymi grzywami fal rozpływających się na piasku, stanowi przeciwwagę dla pionów rudych pni sosnowych, rosnących na brzegu.
Podobną kompozycję z motywem brzegu morskiego z sosnami po lewej stronie i taflą wody po prawej stronie, choć z większą ilością sosen, malował w roku 1932, co sugerować może, iż w tym roku powstała seria obrazów z pleneru nad morzem.