Obraz powstał w ostatnim okresie twórczości E. Eibischa, w latach 1975-1985, kiedy to artysta przebywał na południu Włoch, w Kalabrii. Eibisch unikał wówczas szarej jesieni i zimy charakterystycznych dla Polski. Zachwyciły go przepełnione słońcem widoki, które tworzyły zupełnie nowe kontrasty kolorystyczne i stały się dla niego nową inspiracją. Posługując się wtedy głównie plamą barwną, skupiał się mniej na formie. Tworzył jasne pejzaże, kwiaty w wazonach czy donicach, widoki miasteczek oraz portrety.
Niewiele z tych prac udało się przywieźć i pokazać w Polsce.
Prace te charakteryzują się jasną kolorystyką, mocniejszym konturem, śmiałym zestawieniem barw, a także wspomnianą już wcześniej świadomą tendencją uproszczenia form.