Józef Rapacki był jednym z najpopularniejszych pejzażystów warszawskich końca XIX i pierwszej ćwierci XX wieku. Edukację malarską rozpoczął jako uczeń Wojciecha Gersona w Warszawskiej Klasie Rysunkowej. Później studiował jeszcze w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Floriana Cynka (1886-1887) i w Monachium w prywatnej szkole Friedricha Fehra (1888-1889). Po studiach kilkakrotnie podróżował do Włoch. Wiele wystawiał; wielokrotnie w TZSP w Warszawie oraz, m.in. we Lwowie (1894 srebrny medal), Krakowie, Wilnie, Kielcach. Wystawiał też za granicą - w Berlinie (1893) czy w Paryżu, gdzie w roku 1900 został odznaczony dyplomem honorowym na Powszechnej Wystawie Światowej. Należał do grupy "Pro Arte". Od roku 1907 stale mieszkał w Olszance, wiosce na skraju Puszczy Mariańskiej, niedaleko Skierniewic. Malował przede wszystkim realistycznie traktowane, nastrojowe pejzaże oraz rozgrywające się w pejzażu sceny rodzajowe, a także portrety i wnętrza. Zajmował się grafiką i ilustratorstwem.