Jacek Sempoliński
W latach 1943-1944 uczył się malarstwa w konspiracyjnej szkole im. K. Krzyżanowskiego w Warszawie. Po wojnie w latach 1946-1951 studiował w ASP w Warszawie. Był w tym czasie m.in. uczniem E. Eibischa. Od 1956 pracował jako pedagog na macierzystej uczelni. Początkowo obok malarstwa sztalugowego uprawiał scenografię i fresk.
Był współautorem polichromii kamieniczek na Rynku Starego Miasta w Warszawie. Artysta debiutował na wystawie w warszawskim "Arsenale" w 1955, gdzie otrzymał jedną z głównych nagród. Doświadczenie "Arsenału" dodało malarstwu Sempolińskiego dramatyzmu i spowodowało, że wartości moralno-etyczne eksponowane były na równi z rozwiązaniami formalnymi, a wpływ edukacji akademickiej kapistów spowodował, że dzieła te malowane były z wielką "kulturą obrazu". Stały się sposobem na odreagowanie przeżyć wojny,a środkiem formalnym miały być wartości malarskie. W latach 70-tych zainteresowania swoje kieruje w stronę problemów strukturalnych, światła, przestrzeni i barw. Po serii obrazów i fascynacji naturą powstają cykle, w których artysta zajmuje się kondycją ludzką. Powstają cykle "Twarz" (od 1971), "Ukrzyżowanie" (od 1975) i "Moc przeznaczenia Verdiego" (1977), "Czaszka" (od lat 80-tych).
W niezmiernie ekspresyjnych, niepokojących pracach artysta dotyka problematyki z zakresu kultury, religii, filozofii. Laureat nagrody im. Jana Cybisa w 1977.