Judith II Gustava Klimta, znany również jako Salome, to dzieło z 1909 roku, które stanowi kontynuację jego wcześniejszego obrazu Judith I. Obraz ten jest drugim portretem Judith namalowanym przez Klimta i jest uznawany za jedno z najważniejszych dzieł wiedeńskiego symbolizmu. Judith II, podobnie jak jej poprzedniczka Judith I, przedstawia biblijną Judytę, bohaterkę, która uwolniła Izraelitów od asyryjskiego najeźdźcy Holofernesa, uwodząc go i ostatecznie pozbawiając głowy.
Judith na obrazie Klimta to kobieta o magnetyzującym spojrzeniu, które nadaje postaci aurę bezwzględnej pewności siebie i dominacji. Ma kształtną, odsłoniętą pierś, co w czasach Klimta było dość odważnym posunięciem. Jej wyrazisty, prowokacyjny urok oraz kontrast między urodą a brutalnością jej czynu czynią z niej symbol femme fatale. Kobieta jest wyobrażona w sposób zarówno elegancki, jak i niepokojący – jej ostre rysy twarzy, o surowej i chłodnej urodzie, wyrażają siłę oraz nieco przerażającą intensywność. Tło obrazu, wykonane charakterystyczną dla Klimta techniką, zawierające złote, geometryczne wzory , nadaje postaci Judith wręcz bizantyjski przepych, zderzając drapieżność jej postaci z dekoracyjnym bogactwem otoczenia. Tym samym Klimt tworzy opowieść o pięknie, władzy i niszczącej sile kobiecości.
Przypuszcza się, że modelką do obrazu Judith II Gustava Klimta mogła być Adele Bloch-Bauer, jedna z jego muz i wieloletnia przyjaciółka. Adele była żoną bogatego wiedeńskiego przemysłowca i mecenasem sztuki, a także inspiracją dla kilku innych jego prac, w tym słynnego Portretu Adele Bloch-Bauer I, znanego jako "Złota Dama”.Zarówno Judith II, jak i wcześniejszy Judith I, wywołały niemałe poruszenie w czasach Klimta. Dzieła te odbierano jako niezwykle prowokacyjne, a ich erotyczna, wręcz drapieżna wymowa była dla wielu współczesnych szokująca. Klimt pokazał Judytę, postać biblijną o heroicznym znaczeniu, w sposób wyzywający, wręcz seksualny, co kontrastowało z ówczesnymi standardami moralnymi i społecznymi. Klimt złamał konwencję, przedstawiając Judytę nie jako skromną, oddaną kobietę, która poświęciła się dla dobra swojego narodu, ale jako silną, zmysłową femme fatale, która emanuje mocą i pewnością siebie.
Na dodatek Klimt miał wówczas reputację artysty kontrowersyjnego. Jego odważne podejście do nagości i erotyzmu – widoczne również w innych jego pracach, takich jak seria malowideł dla Uniwersytetu Wiedeńskiego, które także zostały uznane za skandaliczne – przyciągało uwagę, ale także krytykę. Wiedeńska publiczność z początku nie była gotowa na tak śmiałe przedstawienia kobiecej seksualności i niezależności, które odbiegały od tradycyjnych i konwencjonalnych ról przypisywanych kobietom w społeczeństwie tamtych czasów.
litografia barwna, papier welinowy o wysokiej gramaturze; wymiary: 57 x 39 cm w swietle passe-partout, 75 x 55 cm w oprawie passe-partout; sygn. na płycie pod kompozycją p. d. "Gustav Klimt" , edycja limitowana oraz numerowana ołówkiem „85/200”. Sucha pieczęć wydawcy l.d.: „Trec, Edizioni Pregiate” zatwierdzonego przez Zarząd Museo Osterreichische Galerie Belvedere di Vienna, na odwrociu hologram „verification of authenticity”. Oryginalny certyfikat.
Kup abonament Wykup abonament, aby zobaczyć więcej informacjiJudith II Gustava Klimta, znany również jako Salome, to dzieło z 1909 roku, które stanowi kontynuację jego wcześniejszego obrazu Judith I. Obraz ten jest drugim portretem Judith namalowanym przez Klimta i jest uznawany za jedno z najważniejszych dzieł wiedeńskiego symbolizmu. Judith II, podobnie jak jej poprzedniczka Judith I, przedstawia biblijną Judytę, bohaterkę, która uwolniła Izraelitów od asyryjskiego najeźdźcy Holofernesa, uwodząc go i ostatecznie pozbawiając głowy.
Judith na obrazie Klimta to kobieta o magnetyzującym spojrzeniu, które nadaje postaci aurę bezwzględnej pewności siebie i dominacji. Ma kształtną, odsłoniętą pierś, co w czasach Klimta było dość odważnym posunięciem. Jej wyrazisty, prowokacyjny urok oraz kontrast między urodą a brutalnością jej czynu czynią z niej symbol femme fatale. Kobieta jest wyobrażona w sposób zarówno elegancki, jak i niepokojący – jej ostre rysy twarzy, o surowej i chłodnej urodzie, wyrażają siłę oraz nieco przerażającą intensywność. Tło obrazu, wykonane charakterystyczną dla Klimta techniką, zawierające złote, geometryczne wzory , nadaje postaci Judith wręcz bizantyjski przepych, zderzając drapieżność jej postaci z dekoracyjnym bogactwem otoczenia. Tym samym Klimt tworzy opowieść o pięknie, władzy i niszczącej sile kobiecości.
Przypuszcza się, że modelką do obrazu Judith II Gustava Klimta mogła być Adele Bloch-Bauer, jedna z jego muz i wieloletnia przyjaciółka. Adele była żoną bogatego wiedeńskiego przemysłowca i mecenasem sztuki, a także inspiracją dla kilku innych jego prac, w tym słynnego Portretu Adele Bloch-Bauer I, znanego jako "Złota Dama”.Zarówno Judith II, jak i wcześniejszy Judith I, wywołały niemałe poruszenie w czasach Klimta. Dzieła te odbierano jako niezwykle prowokacyjne, a ich erotyczna, wręcz drapieżna wymowa była dla wielu współczesnych szokująca. Klimt pokazał Judytę, postać biblijną o heroicznym znaczeniu, w sposób wyzywający, wręcz seksualny, co kontrastowało z ówczesnymi standardami moralnymi i społecznymi. Klimt złamał konwencję, przedstawiając Judytę nie jako skromną, oddaną kobietę, która poświęciła się dla dobra swojego narodu, ale jako silną, zmysłową femme fatale, która emanuje mocą i pewnością siebie.
Na dodatek Klimt miał wówczas reputację artysty kontrowersyjnego. Jego odważne podejście do nagości i erotyzmu – widoczne również w innych jego pracach, takich jak seria malowideł dla Uniwersytetu Wiedeńskiego, które także zostały uznane za skandaliczne – przyciągało uwagę, ale także krytykę. Wiedeńska publiczność z początku nie była gotowa na tak śmiałe przedstawienia kobiecej seksualności i niezależności, które odbiegały od tradycyjnych i konwencjonalnych ról przypisywanych kobietom w społeczeństwie tamtych czasów.