Studiował w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych u malarza-monumentalisty Edwarda Trojanowskiego (1913-1918). Od 1923 r. był asystentem w krakowskiej ASP, od 1928 r. w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych, a od 1932 r. profesorem malarstwa dekoracyjnego ASP w Warszawie. Współzakładał Cech Artystów Plastyków "Jednoróg" oraz "Pryzmat". Malował m.in. kompozycje figuralne, pejzaże, martwe natury, kwiaty i portrety. Pod wpływem twórczości F. S. Kowarskiego, z którym zaprzyjaźnił się w 1922 r., jego malarstwo, wcześniej formizujące, zaczął cechować klasycyzm i monumentalizm, szczególnie widoczny w kompozycjach figuralnych. W przypadku martwych natur nawiązywał do Chardina i Cézanne`a, upraszczając je, a zarazem przywiązując dużą wagę do koloru. Obok malarstwa sztalugowego zajmował się też monumentalnym, m.in. od 1925 r. uczestniczył w restauracji Wawelu, konserwując i wykonując nowe malowidła ścienne.