Do 1908 studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie, m.in. u T. Axentowicza i S. Wyspiańskiego. Brał wtedy udział w programach Zielonego Balonika - rysował i komentował karykatury; występował także w 1909 w warszawskim Momusie. Był założycielem Instytutu Sztuk Plastycznych w Warszawie i jego dyrektorem (od 1926 do 1937); także wieloletnim pedagogiem. Współpracował z tygodnikiem "Liberum veto". Był jednym ze współautorów zbioru Teka Melpomeny.
W 1909-1913 studiował w Paryżu. Po powrocie założył w Warszawie Tow. Młoda Sztuka. Walczył w Legionach Polskich. W 1915 rozpoczął współpracę z teatrami warszawskimi jako scenograf i projektant kostiumów. Współpracował: z Teatrem Powszechnym (kostiumy do Cyda, 1915), z Teatrem Polskim (kostiumy do Księcia Niezłomnego i dekoracje do Cyrulika sewilskiego, 1918), z Redutą (kostiumy do Fircyka w zalotach, 1920 i dekoracje do Pierścienia wielkiej damy, 1936). Projekty jego spotykały się z uznaniem. J. Lorentowicz pisał, iż "Rzecki wniósł do swych dekoracji i kostiumów taką dyskrecję tonu ogólnego, tyle smaku i harmonii, że odbijał nadzwyczajnie od jaskrawości barw najznakomitszych swych kolegów".
PoI wojnie zrealizował jeszcze parę projektów scenograficznych: w Teatrze im. Słowackiego w Krakowie (Fantazy, 1946), oraz w Warszawie w Teatrze Kameralnym (Sprytna wdówka, 1950) i Teatrze Narodowym (Szkoła żon, 1959).