„Chciał być jednocześnie artystą wierzącym i nowoczesnym, metafizycznym i nieortodoksyjnym (…) Sztuka Sempolińskiego była zawsze mistyczna i obrazoburcza, opętana myślą tak sakralną, że aż złowieszczą.” 1 Malarstwo Jacka Sempolińskiego charakteryzuje się ogromną wrażliwością na barwę. Artysta odszedł od figuracji na rzecz kompozycji abstrakcyjnych o dużej dozie ekspresji i malarstwa fakturowego. Cykl „Czaszek”, do których należy prezentowany obraz, obok „Ukrzyżowań” i „Golgoty”, był wyrazem jego duchowych poszukiwań i przewartościowań artysty na drodze osobistych doświadczeń duchowych. Obrazy z cyklu „Czaszek” charakteryzują się ciemną, chłodną paletą szarości, granatów i fioletów. Poszarpane płótna z ekspresyjnie grubo kładzioną farbą, naznaczone licznymi dziurami, niczym bliznami, w warstwie malarskiej stały się znakiem rozpoznawczym malarstwa artysty. Prezentowany obraz utrzymany jest w ciemnej niebieskiej tonacji. Na płótnie poszarpane blizny tworzą gwałtowne białe uderzenia farby. Kompozycja jest monochromatyczna, obraz gra jedynie przejściami dwóch walczących ze sobą barw. „Czaszka” to praca o odniesieniach chrystologicznych i pasyjnych. Dający wyraz niemal fizycznego cierpienia. Ucieczka w praktykę religijną u artysty ma wyraz pesymistyczny. Nie niesie łatwego pocieszenia, nasycona jest cielesnym bólem. Ten jednak jest doświadczeniem mistycznym, którego odczuwanie prowadzi do oczyszczenia, choć droga do niego nie jest łatwa. W rozmowie z Dorotą Jarecką Sempoliński mówił: „zadaniem artysty jest prowokacja i wątpienie, a nie pocieszanie i udawanie, że »świat jest piękny«” 2. Twierdzeniu temu dał pełen wyraz w obrazach „Czaszek”. 1 D. Jarecka, Zmarł Jacek Sempoliński. W poszukiwaniu obrazu niemożliwego, „Gazeta Wyborcza”, nr 203, 31.08.2012, s. 17. 2 Tamże, s. 17.