W latach 1932-34 studiowała w wiedeńskiej Frauen Akademie; naukę kontynuowała w okresie 1934-1936 w krakowskiej ASP w pracowni W. Weissa. Związała się ze środowiskiem Grupy Krakowskiej reprezentującej lewicowy światopogląd i awangardowy program artystyczny. Po II wojnie światowej wstąpiła początkowo do Grupy Młodych Plastyków, a następnie, w 1957, do reaktywowanej Grupy Krakowskiej kontynuującej ideowe założenia z okresu międzywojennego. Uczestniczyła w Wystawach Sztuki Nowoczesnej (Kraków 1948-49; Warszawa 1957, 1959), oraz w wystawie "Dziewięciu" (1955), będącej manifestacją ówczesnej awangardy skupiającej m.in. T. Brzozowskiego, M. Jaremę, T. Kantora, J. Nowosielskiego i J. Sterna. Swe prace prezentowała w krakowskiej Galerii Krzysztofory i warszawskiej Galerii Krzywe Koło. W 1977 Rosenstein została uhonorowana Nagrodą Krytyki Artystycznej im. C. K. Norwida, a w 1966 przyznano jej za całokształt twórczości Nagrodę im. J. Cybisa. Postawa artystyczna Rosenstein ukształtowała się w kręgu oddziaływania surrealizmu i abstrakcji. Artystka kreowała wizyjne kompozycje bliskie abstrakcji aluzyjnej, ewokujące nadrealną atmosferę, ukazujące świat bytów organicznych przeobrażających się raz w totemiczne znaki to znów w abstrakcyjną arabeskę linii i konturów obiegających amorficzne płaszczyzny koloru. Niekiedy wprowadzała do swych obrazów portrety bliskich osób (m.in. A. Sandauera), kiedy indziej wplatała w tkankę malarską hieroglificzne napisy. W prezentowanym obrazie układy płaskich, kurtynowych planów sugerują zdarzenie, które rozgrywa się w teatrze, scenę w której centrum pojawia się charakterystyczna postać Chaplina wnosząca ze sobą nastrój melancholijnej groteski.