Prezentowana kompozycja to wczesna praca Teresy Panasiuk, kiedy to artystka tworzyła obrazy o wyrazistej strukturze warstwy malarskiej nawiązujące do malarstwa materii uprawianego przez artystów w latach 50. i 60. XX w. Połączenie walorów fakturalnych z wyraźnymi wpływami profesorów warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, takimi jak Artur Nacht-Samborski czy Jan Cybis, otworzyło drogę malarce do zdefiniowania własnego języka artystycznego. Zaczerpnięcie tradycyjnego motywu, czyli pejzażu zespolonego z wrażliwości na kolor w malarstwie Teresy Panasiuk spowodowało późniejszą unifikację kompozycji. Od lat 70. XX w. głównym tematem podejmowanym przez Teresę Panasiuk będzie właśnie pejzaż zredukowany do linii horyzontu oraz przenikających się barw o charakterystycznym natężeniu, dzięki którym płótna artystki mają cechy bliskie nurtowi abstrakcji czy sztuki op-artu. Zalążki nadchodzących rozwiązań stylistycznych widać już w oferowanym płótnie.
olej, płótno; 73 x 84 cm;
sygn. na odwrocie, na krośnie malarskim: Teresa Panasiuk (ołówkiem) obok powtórzona sygnatura: T. Panasiuk (piórem).
Prezentowana kompozycja to wczesna praca Teresy Panasiuk, kiedy to artystka tworzyła obrazy o wyrazistej strukturze warstwy malarskiej nawiązujące do malarstwa materii uprawianego przez artystów w latach 50. i 60. XX w. Połączenie walorów fakturalnych z wyraźnymi wpływami profesorów warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, takimi jak Artur Nacht-Samborski czy Jan Cybis, otworzyło drogę malarce do zdefiniowania własnego języka artystycznego. Zaczerpnięcie tradycyjnego motywu, czyli pejzażu zespolonego z wrażliwości na kolor w malarstwie Teresy Panasiuk spowodowało późniejszą unifikację kompozycji. Od lat 70. XX w. głównym tematem podejmowanym przez Teresę Panasiuk będzie właśnie pejzaż zredukowany do linii horyzontu oraz przenikających się barw o charakterystycznym natężeniu, dzięki którym płótna artystki mają cechy bliskie nurtowi abstrakcji czy sztuki op-artu. Zalążki nadchodzących rozwiązań stylistycznych widać już w oferowanym płótnie.